Wereldberoemd op de Chapman Stick Ron Baggerman

Het kleine klapstoeltje lijkt het bijna te begeven onder de swingende bewegingen van Ron. Zo zonder cowboyhoed blinkt zijn kale kop in het tl-licht. Geduldig legt hij zijn leerling uit hoe de grepen te pakken. Voordoen en nadoen.

In een hoek staat de Chapman Stick te wachten tot hij bespeeld gaat worden. Na de les is het zover. Ron pakt de stick, hangt hem om zijn nek, klikt hem vast aan zijn broek en al snel blijkt wat een ongelofelijk bijzonder instrument dit is.

“Het is eigenlijk een soort harmonisch-melodisch percussie instrument, met de techniek van de piano,” legt Ron uit. De Chapman Stick is een lange gitaar met 8, 10 of 12 snaren, maar zonder klankkast. Ron vertelt vol passie over de stick en laat het instrument klinken. Heldere tonen vullen de ruimte. “Het is niet moeilijker spelen, het is anders, de coördinatie is anders. De ene hand speelt de akkoorden en bas, de andere hand speelt de melodie. Je moet er op tappen, met je vingertoppen de snaren tegen de hals tikken. Ik hou van snaarinstrumenten en van toetsen dus dit is een mooie combinatie.”

Ron vertelt hoe zijn passie voor het instrument ontstond: “Begin jaren ’80 zag ik in de Music Maker een artikel over de Chapman Stick. Er zat een flexidisc bij, een soort grammofoonplaatje, met een demo van het instrument. Ik luisterde en dacht, dit moet ik hebben! Ik speelde al piano, bas en gitaar en dit is een piano met de expressie van een snaarinstrument. Het was alleen vreselijk duur. Drieduizend gulden. De maker en bedenker Emmet Chapman kwam destijds naar Europa. Winkels hadden de instrumenten daarom groot ingeslagen. Maar omdat het anders is, een onorthodox instrument, en je er niet gelijk op kan spelen, bleven ze in de winkels liggen. Kopers brachten ze zelfs weer terug! Uiteindelijk heb ik mijn eerste voor zo’n vijf á zeshonderd gulden kunnen kopen.” Ron vervolgt: “In de begintijd speelden er wereldwijd maar een paar honderd man op de stick, inmiddels zijn dat er tienduizend. Meestal zijn het bassisten, bijvoorbeeld Tony Levin van King Crimson of Nick Beggs van Steven Wilson.”

Ron groeit op in Gouda, waarbij muziek al vroeg een hoofdrol speelt. “Mijn moeder was heilsoldaat, bij Salvation Army, het Leger des Heils. Ze heeft me twee jaar lang voorgesteld om gitaar te gaan spelen, maar ik reageerde hier niet op. Toen vroeg zij mij om de kornet te bespelen. Dat vond ik er interessant uitzien. Binnen een paar weken had ik dit onder de knie. Ik speelde in de brassband, op straat, in samenkomsten en bij concerten. Ook ging ik er orgel bij spelen. Ik luisterde naar alle soorten muziek om inspiratie op te doen. Maar Focus sprong er in het begin wel uit, omdat Thijs van Leer klassiek en rock combineerde en ook door gitarist Jan Akkerman. Al snel was ik vijf uur per dag met muziek bezig. Ik ging naar een Technische school en dat was te makkelijk voor me, dus dat kwam goed uit. Ik had alle tijd!”

Zijn hele leven staat in het teken van muziek. “Het begon op mijn twaalfde, van mijn krantenwijk kocht ik muziekboeken. Op mijn achttiende begon ik mijn muziekschool; inmiddels de Ron’s Rockschool”, vervolgt de spraakwaterval. “Al snel speelde ik naast kornet gitaar, bas en piano. Op een jamsessie in sociëteit Over De Brug vroeg de Kid Lazy Band mij op de bas. Jaren heb ik met ze in een band gespeeld. Naast muziek maken en lesgeven had ik in eerste instantie ook een baan erbij, bij Eminent Orgelbouw in Bodegraven. Daar zochten ze nog iemand. Zo kon ik met techniek en muziek tegelijk bezig zijn.”

Inmiddels is Ron in de zestig en nog altijd is hij bezig met muziek. Sinds een jaar of acht woont hij in Scheveningen, maar hij blijft in Gouda lesgeven. “Het blijft leuk. Ik vind het mooi om iets door te geven, om te kijken naar wat er mogelijk is. Kennis vanuit alle invalshoeken overbrengen vind ik belangrijk en dit heb ik ook aan bandleden van de Goudse band de Handsome Poets meegegeven. Sinds kort geef ik ook aan jonge kinderen les, vanaf zeven jaar al. En ik blijf seminars organiseren; met workshops, jamsessies en concerten. Bij Gouda blijf ik sowieso betrokken; het is een mooie plek. Het is in Gouda toch een tikkie persoonlijker dan in Den Haag!”