Een aanslag verijdeld? Adrie Hofstede

In mijn diensttijd zat ik bij de militaire inlichtingendienst. Van die training heb ik nog jaren baat gehad. Een politieagent heeft weleens gezegd dat ik een goede rechercheur zou zijn geweest! Mijn grootste klapper maakte ik kort na 9/11 ...

Ik huurde een garage in de Wibautstraat. Op een dag was ik daar aan het werk en toen viel het me op dat er iedere keer een auto heen en weer reed. Het is een eenrichtingsweg, dus ben ik eens gaan opletten. Kijk, als je een of twee keer heen en weer rijdt omdat je iets zoekt, dat kan. Maar twaalf keer? Nee.

Op een gegeven moment zag ik dat die kerel langs de weg stond en zat te schrijven. Ik dacht: “Hé maatje, wat doe jij?” Het was net na 9/11 en achter de Wibautstraat lag de Kazerne, die toen nog in gebruik was. Ik vertrouwde het zaakje dus niet. Afijn, die gozer is als een speer weggegaan toen hij mij zag. Ik ben toen naar de wachtcommandant gegaan en heb hem verteld wat ik gezien had. “Dat zaakje klopt niet”, zei ik. “Hier heb je zijn kentekennummer.”

De andere dag werd ik gebeld door het hoofdkantoor van de Marechaussee in Ridderkerk. Of ik nog eens kon uitleggen wat ik gezien had. Een tijdje later werden we door die kapitein uitgenodigd op de kazerne, voor een diner en een rondleiding. Ik wist natuurlijk al hoe die kazerne in elkaar zat, ik had hem zien bouwen! Het was een bedankje voor mijn melding, maar wat er precies aan de hand was kon de kapitein me toen nog niet vertellen.

Toen de garnizoenscommandant met pensioen ging, werden we opnieuw uitgenodigd. De kapitein stelde me aan hem voor: “Kolonel, dat is nou die meneer Hofstede die toen die melding gedaan heeft.” Die kolonel wist precies wie ik was. Hij vertelde me toen dat ze dankzij mijn melding een gezochte terrorist hadden kunnen pakken. Die kerel had in zijn auto, behalve tekeningen van de kazerne, ook wapens en springstoffen liggen. “Je hebt een misschien wel een aanslag verijdeld”, zei mijn vrouw ’s avonds.
Wie weet …