Huize Juliana Willem den Boer

Een week later, op 6 september, krijgt hij verlof voor de plechtigheid en de receptie. Het feest duurt langer dan het verlof. Bij het appel worden alle namen opgedreund, ook die van Adriaan. Een van de mannen roept met verdraaide stem: "Ja". Tegen middernacht kruipt Adriaan alsnog stiekem onder het prikkeldraad door.

Het echtpaar gaat wonen in een nieuwe eengezinswoning aan de Koninginneweg, vlak bij Huize Juliana, een modern bejaardenhuis. Heel wat anders dan het ‘Bestedelingenhuis’ (onderdeel van het Catharinagasthuis) en het Oude-vrouwenhuis aan de Kleiweg. Naast gas, elektriciteit en wasruimten in sommige kamers is er ook distributieradio met vier zenders. Voor wie het betalen kan, is zelfs telefoon mogelijk.

Het huis van het jonge echtpaar is ruim met kamer-en-suite en een moderne Bruynzeel-keuken. (80 jaar later is die kamer-en-suite nog aanwezig!)

Op 10 mei 1940 breekt de oorlog uit. Adriaan staat bij Ockenburg zijn mannetje. Na het bombardement op Rotterdam keert hij terug naar Gouda waar ook in hun achtertuin de verschroeide papieren neerdwarrelen.

Het leven herneemt min of meer zijn gewone gang. Als chef in een meubelfabriek krijgt hij voorlopig vrijstelling van arbeid in Duitsland. Hij kan zich vrij bewegen en in 1943 foto’s maken van zijn vrouw met hun eerste kindje Lia, onder andere voor Huize Juliana. In het album schrijft hij onder de foto: ‘Daar ben ik nog ’n eind vanaf’, denkende dat het nog vele jaren voor Lia zal duren voordat ze daar kan gaan wonen.

Helaas, begin 1947 overlijdt Lia plotseling aan difterie, zoals veel kleine kinderen en ouderen in de oorlog. Ze was nog geen vijf jaar. En Huize Juliana? Na een aantal vernieuwingen en uitbreidingen werd het in 1998 gesloopt en vervangen door de nieuwe Julianastaete.
Zal ik daar ooit in komen of blijf ik er een eind vanaf?