Een leven in verwondering Leni de Jager

Tijdens een interview in 2005 voor het blad Tidinge (Die Goude) omschrijft Inez zichzelf: “Je kunt mij karakteriseren als een mens die zich verwondert, de dingen zijn immers niet gewoon, dingen zijn bijzonder, mensen zijn bijzonder, de stad is bijzonder. Die verwondering betekent ook dat je iets wilt leren kennen, een bepaalde nieuwsgierigheid hebt, stilstaat bij de dingen en je erover verwondert. Alles om je heen heeft een functie en is belangrijk.”

Inez werd in 1925 geboren; het gezin woonde aan de Hoge Gouwe 47. Als ze terugdenkt aan haar jeugdjaren, dan herinnert Inez zich een levendig straatbeeld. Anno 2005 ziet ze dat die levendigheid helemaal is verdwenen. Na de lagere school bezocht Inez de ULO, die ze vroegtijdig verliet om aan de slag te gaan bij de Beatrixkleuterschool aan de Krugerlaan, om praktijkervaring op te doen als kleuterleidster. Intussen studeerde ze; ze behaalde uiteindelijk de hoofdaktes A en B. Later werkte ze als kleuterleidster in Rotterdam-Charlois en in Gouderak.

In 1952 trouwde Inez met Witte van Leeuwen. Met haar huwelijk kwam ook een einde aan het lesgeven. Het echtpaar woonde eerst in aan de Oosthaven 70. In 1962 verhuisden ze naar Oosthaven 69. Ze kregen vier kinderen.
Vanaf 1959 heeft Inez nog zeven jaar de grossierderij van haar zieke vader gerund. Ze bezorgde de levensmiddelen eerst met een gehuurde Solex en later met een autootje dat haar vader voor haar had gekocht. In 1966 werd de grossierderij verkocht.
Het echtpaar werd actief in het culturele leven in Gouda. Witte kwam in 1947 als keramist en bedrijfsleider in dienst bij plateelfabriek Regina aan de Oosthaven 37. Hij was daarnaast kunstenaar. Witte was een van de eersten die zich in 1955 aansloot bij Kunstcentrum Burgvliet, waar hij tevens bestuursfuncties vervulde. Inez en Witte hebben ook aan de wieg gestaan van de Goudse Keramiek Dagen. In 1997 is Witte overleden.

Al heel jong had Inez de wens om schrijfster of dichteres te worden. Haar eerste gedichten waren rijmgedichtjes. Later zijn de gedichten vrijer geworden. Inez: “Als je teveel op de vorm let, kun je niet weergeven wat er in je hart leeft. Een gedicht wordt geboren, niet gemaakt.” In 1975 ontving ze van de gemeente Gouda de Aanmoedigingsprijs voor Literatuur. De gemeente Gouda benoemde haar in 2003 tot stadsdichter van Gouda. Ze heeft dat als een hele eer ervaren. In dat jaar zijn er verschillende mooie gedichten van haar hand verschenen.

Dichtbundels zijn er niet van Inez verschenen. Haar gedichten werden wel opgenomen in bibliofiele boekjes. Bijzondere uitgaven, kunstzinnige boekjes met woord en beeld, in een kleine oplage. Zes jaar lang werd het werk van jonge schrijvers in ambachtelijke drukvorm gepresenteerd, met medewerking van boekhandel Verkaaik.
Later zette Inez, samen met Peter Hendriks, een podium op voor jonge schrijvers, onder de naam ‘In de Kolofon’.
Ook de bekende dichter Leo Vroman trad op bij ‘In de Kolofon’. Daar ontstond de vriendschap met dichter en wetenschapper Leo en zijn vrouw Tineke. Tot aan zijn dood in 2014 heeft Inez met Leo gecorrespondeerd. Bij alle Goudse activiteiten die zijn georganiseerd rond Leo Vroman was zij de verbindende schakel.

Inez schreef het prachtige gedicht ‘Stolpersteine’. Dit gedicht wordt vaak voorgelezen bij de plaatsing van nieuwe Stolpersteine. De tekst hangt ook aan een pand in de Jeruzalemstraat, vlakbij het Joodse poortje. Het is vertaald in het Duits en Engels.

In 2015 werd Inez ereburger van Gouda vanwege haar verdiensten op het gebied van cultuur. Ze kreeg de bijbehorende penning uit handen van burgemeester Milo Schoenmaker. Daarna werd het beeld van Leo Vroman bovenop de Chocoladefabriek onthuld.

Gedurende het lange leven van Inez is de verwondering gebleven. Uit haar gedicht ‘Gouda, een ode’:

In één plaats geboren worden
en daar blijven
tot oud wordens toe
is reizen in de tijd
in verwondering