The Managers: het blijkt niet altijd feest Hans Sanders

Door mijn werk had ik na het opheffen van ‘Shocking Blue’ met één van zijn bandleden te maken gehad en dat was voor diegene bepaald niet uit luxe. Alle drie (Mariska Veres, Cor van der Beek en Klaasje van der Wal) zijn al lang niet meer onder ons en in betrekkelijke armoede en anoniem gestorven: de juiste band kwam niet meer voorbij en een zelf gecreëerd succes was ook al uitgebleven. Bij een wereldband als ‘The Zombies’ hetzelfde verhaal. De twee schrijvers van de nummers konden ervan leven, de rest, ondanks drie wereldhits, niet en zo was het al na drie jaar (voorlopig) voorbij. Tot op de dag van vandaag is het muzikanten bestaan voor de overgrote meerderheid sappelen voor (te) weinig.

Toen we bij ‘So What’ in Gouda ‘The Managers’ hadden gecontracteerd als ‘topband’ voor de zaterdagavond, kochten we bekende namen. Voor 1500 gulden netto kwamen de drie mannen optreden, allen met een verleden in ‘Wild Romance’ van ster Herman Brood. Op tijd aanwezig waren in januari 1983 Ferdi Karmelk (gitaar; 1950-1988)), Freddy Cavalli (Fred van Kampen, bas; 1955-2008) en Cees ‘Ani’ Meerman (drums en zang; 1950-2014). De twee laatsten zijn na The Managers nog wel in goede bands blijven spelen, Ferdi Karmelk, de talentvolle gitarist met de engelachtige oogopslag nauwelijks en hij overleed al op 38-jarige leeftijd, na een jarenlange heroïneverslaving, op Ibiza aan aids. Hij had alles mee, ‘the looks’ , het talent, maar wist niet hoe te overleven.

De mannen deden de soundcheck met de voor onze zaal nogal zware boxen. Ik vluchtte onmiddellijk toen het eerste geluid losbarstte, maar zag door de openstaande zaaldeur dat Ferdi Karmelk het geluid testte door letterlijk in de grote rechter box te klauteren en daar zijn oor te luisteren te leggen, aanwijzingen gevend aan de man achter het mengpaneel. Ferdi, toen in en uit een stormachtige relatie met diva Nina Hagen, stond bekend om zijn forse drugsgebruik en dat was aan zijn uiterlijk en gedrag te merken. De in het zwart geklede, wat uitgeblust overkomende mannen, probeerden de schijn van Rock en Roll nog een klein beetje op te houden, met gebedel om wat extra biertjes en seksueel getinte opmerkingen naar de vrouwelijk vrijwilligsters (met een niet beantwoorde vette knipoog naar mij) die zich daar zeer ongemakkelijk bij voelden. Het concert hield bepaald niet over, hun repertoire was niet bijzonder en dat tezamen met de enige ook al geflopte slappe single “Sometime man” (Stic Records 1982) maakte dat hun bestaan als The Managers terecht maar kort duurde en dus droef mislukte. Ik was blij dat de avond voorbij was!