Jarenlange wens in vervulling Dick van Hoff

Een paar maanden voor het uitbreken van de oorlog ben ik geboren op de Hoge Gouwe. De reden daarvan is, dat mijn vader opgeroepen was om ons land te verdedigen. Al jaren lang had ik de wens om mijn geboortehuis te bezoeken, maar als zo velen hebben mijn voornemens een slecht geheugen.

Decennia lang heeft het geduurd en ineens was het geluk er. Vijf jaar geleden waren we met ons vieren, mijn zus en zwager en mijn vrouw en ik, weer eens een dagje nostalgie aan het snuiven in onze geboortestad. Ik had me die dag voorgenomen om eens te gaan kijken bij mijn geboortehuis, naar een huisnummer en eventueel een naam om, als ik voldoende moed verzameld had, een brief te schrijven aan de bewoners. Ik wilde vragen of ik een afspraak kon maken om hun huis te bezichtigen. Ik zou ze vertellen dat ik hier zevenenzeventig jaar geleden geboren ben bij opa en oma en dat ik als klein jochie veel bij hen was en altijd speelde op die grote zolder. Ik wist nog zo veel details van het huis en was benieuwd of dat er nog allemaal zou zijn. De mooie ornamenten op het plafond, de schouw van marmer, die hoge kamer en natuurlijk die grote zolder.

We liepen op de Lage Gouwe en zouden via de Turfmarkt richting de Markt gaan. Op die hoek stonden we even stil om te kijken naar het huis, op de Hoge Gouwe. We zagen het alle vier, in de deuropening stond een mevrouw te praten met een klein meisje. Mijn zwager zei: ‘rennen, dit is je kans’. Zo snel als ik kon rende ik de brug over en stond hijgend bij het huis. Gelukkig moest ik even wachten tot ik aan de beurt was. Ik zag de gang, de lange trap met halverwege de entresol, precies zoals het in mijn geheugen was. Tranen kreeg ik in mijn ogen bij het zien van die trap en probeer dan eens, met traanogen en nog hijgend van het rennen, uit te leggen wat je vraag is. Die mevrouw begreep me niet direct, wat logisch is en riep de hulp in van haar man. Opnieuw met horten en stoten mijn verhaal verteld en gevraagd naar de ornamenten, de marmeren schouw aan de linker kant van de kamer, het trappetje van acht treden naar de keuken. Ze vonden het leuk dat ik dat allemaal nog wist. ‘Kom maar mee, dan kan je het zelf allemaal zien’. Ruim een half uur heb ik samen met de bewoners door het huis gezworven, ze hebben me alles laten zien.

Natuurlijk vertelde ik wie mijn opa en oma waren en dat oma in1949 overleden is in het kamertje dat nu bij de keuken is. Over de grote familie en de gezellige verjaardagen, spelen op zolder met mijn neefjes en nichtjes. De bewoners vonden het wel leuk, om te horen wie er in hun huis heeft gewoond. Ja, er waren wel wat veranderingen, de keuken was verbouwd en groter, de zolder was gedeeltelijk afgetimmerd, het trappetje naar de keuken was vier treden langer, maar in de kamer was de marmeren schouw er nog en dat mooie plafond met ornamenten. Het enige wat me tegen viel was de grootte van het huis, in mijn beleving was het veel en veel groter. Wat een heerlijke en emotionele dag, onverwachts ging mijn jarenlange wens in vervulling. De volgende dag heb ik de bewoners een grote bos bloemen gestuurd en ze bedankt voor de bezichtiging en het vertrouwen.