Het rode kinderfietsje Dick van Hoff

Daar voetbalden we met een opgeblazen varkensblaas – want een voetbal hadden we niet – tussen de bordjes in het gras met de tekst ‘Het is ten strengste verboden het gras te betreden’. ‘s Winters lekker sleeën van de hellingen af. Toen ik wat ouder was gingen we ijshockeyen op de singel met een oude wandelstok van m’n opa.

Eind 1944 begin 1945, de zogeheten Hongerwinter, fietste ik op mijn kleine rode fietsje met luchtbandjes door het park richting de molen van Van Schelven. Daar zag ik op de dijk, nu de Nieuwe Veerstal, een heleboel fietsen bij elkaar staan. Er stonden twee soldaten bij met hun geweer over de schouder. Op dat moment kwamen er twee vrouwen aangefietst. Ze werden staande gehouden, hun fietsen werden in beslag genomen en bij de andere fietsen gezet. Die twee vrouwen begonnen heel hard te huilen en liepen al snikkend het park in.

Daar ben ik zo van geschrokken, dat ik heel snel naar huis ben geracet, m’n fietsje in de gang heb gezet en het touwtje uit de brievenbus heb getrokken. Zo, nu kon ie niet ingepikt worden! Toen ik wat ouder was vertelde m’n moeder dat ik die dag ontroostbaar was door dat voorval.

Al jaren woon ik niet meer in Gouda, maar ieder jaar ga ik met m’n zus een dagje naar onze geboortestad. We beginnen dan op de ‘mart’ met koffie en appeltaart, lopen langs het ouderlijk huis het park in en iedere keer weer denk ik dan aan mijn rode kinderfietsje. Terug op de Markt kopen we eerst stroopwafels voor familie en kennissen en we sluiten de dag af met een gezellig etentje.

Maar dit jaar is het feest en bestaat Gouda 750 jaar. Ik denk dat het niet één dagje, maar twee daagjes Gouda worden.