Dansen op de vulkaan Cilia van Hofwegen

Op 13 mei komt Herman, de knecht, haar met de auto ophalen. Ze nemen Maria Schuttelaar van de Markt en enkele vluchtelingen mee. De reis duurt 17 uur. De dag erna is het bombardement op Rotterdam en volgt de overgave. Nella noteert: “De oorlog is gelukkig voorbij.”

In de eerste maanden van de Duitse bezetting verandert er niet veel. In de zomer van 40 en 41 worden uitstapjes gemaakt. Nella gaat naar dansles bij Van Tijn, dé dansschool voor gegoede burgers aan de Groeneweg. Hier leert ze Henk van Hofwegen kennen, haar eerste en enige liefde. Hij is de vierde zoon en weet niet welk beroep hij moet kiezen. Voorlopig werkt hij als etaleur bij modehuis Bahlmann aan de Markt. Een leuke baan voor een jonge knul met charmante verkoopsters en klanten.

Op 31 december 1940 heeft de Goudsche Courant een jaaroverzicht. Eigenaars van bedrijven en winkels plaatsen een advertentie waarmee ze hun clientèle danken en een voorspoedig 1941 wensen. Ook dansleraar A. van Tijn plaatst zo’n advertentie. Op 15 februari 1941 is in de bovenzaal van ‘Ter Gouw’ de eindfuif. Het is niet alleen het slotfeest van dat jaar, maar het definitieve einde van dansschool Van Tijn. De bezetter trekt de vergunning in. Dansmeesters zijn Aaron (62 jaar) en Mees (60). Hun zussen Judith (70) en Marianne (65) wonen op hetzelfde adres.

In de loop van 1942 worden in Gouda joodse inwoners opgeroepen zich te melden voor tewerkstelling in Duitsland. Vanaf augustus beginnen de transporten naar Westerbork. De broers en zussen Van Tijn nemen afscheid van kennissen en oud-leerlingen die ervan uitgaan dat ze terug zullen komen. Dat gebeurt niet, want op 26 oktober 1942 worden Aaron en Mees in Auschwitz omgebracht en drie dagen later, op 29 oktober, Judith en Marianne. Al snel wonen er andere mensen op Groeneweg 43.