Aardappels en de Hongerwinter Dick Koemans

Het volgende is uit mijn herinnering over de oorlogswinter 1944-1945. Ik was 11 jaar oud. Mijn vader was lid van de K.A.B. (Katholieke bond van arbeiders). De bond had voor zijn leden bij boeren in Moerkapelle land afgehuurd voor het telen van aardappels. In de zomer van 1944 fietste ik regelmatig samen met mijn vader vanuit Gouda naar dat stuk land om tussen de aardappels onkruid te wieden. Maar toen op een dag ergens in september 1944 kwam eindelijk het moment dat we de aardappels konden rooien om ze vervolgens in grote jutte zaken te doen.

De zakken werden voorzien van een label met naam en huisadres en werden door de firma Lafeber (een transportonderneming uit Gouda) thuisgebracht. Wij hadden een goede opbrengst, maar niet bij iedereen was dit zo. Mijn moeder schaamde zich zelfs voor de grote lading aardappels die voor de deur stonden.

Om de aardappels verder te laten drogen en de zakken niet zo voor de deur te laten staan, beschikbaar voor nieuwsgierige en vooral hongerige ogen, werden ze via de gang en keuken door naar onze schuur gebracht. De hele schuur lag vol met een laag aardappels van 40 cm hoog! Het moeten wel 30 zakken geweest zijn die elk 25 à 30 kg wogen. Hier stopte het proces niet, want na een aantal dagen moesten de aardappels naar de zolder worden gebracht voor bescherming tegen de winterse kou.

En zo begonnen we met het leukste gedeelte: het eten van de aardappels. Twee grote aluminiumpannen per dag. Voor ’s middags en ’s avonds. Maar geloof het of niet; 1 januari 1945 waren al deze aardappels op. Vanaf dat moment tot de bevrijding hebben we enorme honger geleden. Dit heeft er zelf nog toe geleid dat mijn vader een helse fietstocht naar Den Haag maakte, terwijl de Engelse vliegtuigen het station beschoten. Allemaal voor 20 kg aardappels, waarvan hij de helft met mijn oom deelde. Heel mijn leven daarna, ik kom uit 1933, heb ik daarvan een aardappelfobie overgehouden.