Olympia, mijn voetbalclub Dick van Hof

In de grote schoolvakanties waren we meestal op het voetbalveld te vinden, ’s morgens op je fiets naar de club en in de namiddag weer naar huis. De hele dag voetballen, ons favoriete spelletje was 'paaltje voetbal.' Het paaltje was een wit geschilderde metalen elektriciteitsbuis met een rubberen dop. De paaltjes werden een stuk uit elkaar gezet en iedere keer als je hem met een schot raakte, kreeg je ploegje een punt. Je speelde het met vier of vijf man en voor het paaltje blijven staan mocht niet. Bij warm weer had je alleen je voetbalbroekje aan en als de bal per ongeluk in de Breevaart belande doken we met wel twee of drie man tegelijk het water in om hem te halen.

Beetje voetballen, stoeien en zwemmen, wat een heerlijke onbezorgde tijd. In die tijd waren voetbalschoenen bruin of zwart, met losse noppen en een harde neus, je verloor nog wel eens een nop en dan moest je er een nieuwe onder slaan. De bal die van leer was, was met een leren veter dicht geregen en als je pech had met koppen, zat er een veterafdruk op je voorhoofd. Als we paaltje voetbal speelde, deden we dat ook dikwijls met de oud Olympiaan Hans de Koning die als prof bij Sparta voetbalde (zie verhaal 418). Als Hans er bij was werd er fanatiek gevoetbald en onbewust leerden we veel van hem. Hans had ook wel eens een paar voetbalschoenen over, mooie zwarte met een zachte neus en vaste rubberen noppen. Het waren net pantoffeltjes, voor vijf gulden kon ik ze kopen, dus naar mijn vader toe en vertellen dat ik ze zo mooi vond en ze pasten precies. Gelukkig hield hij ook van voetballen en hij kwam ook regelmatig bij me kijken, had hij nog plezier van zijn investering.

In 1955 was het Hongaarse elftal wereldkampioen geworden en daar voetbalde de beroemde voetballer Ferenc Puskās in en die had rode veters in zijn voetbalschoenen. Ik ging vragen bij mijn vader of ik ook rode veters mocht kopen. Dat vond ik mooi zwarte voetbalschoenen met rode veters, daar ging je beter door voetballen (vond ik zelf). Onze trainer was in die tijd Jan Bens, tijdens de training moesten we ook schijnboksen en hij joeg ons de tribune op en af. Later hoorde ik dat het feitelijk een bokstrainer was. We hadden mooie witte shirts met een rood zwart embleem op de linker borst, een zwarte broek en als ik het goed heb rode kousen. Alleen mijn moeder was niet zo blij met dat witte shirt, zij moest op maandag het groen van het gras er uit boenen. Een paar maanden geleden trapte ik nog een balletje met mijn kleinkinderen, maar na vijf balcontacten vond ik het wel tijd voor de thee. Met veel plezier denk ik terug aan die tijd als Olympiaan.