Vliegende Lamborghini’s, robots en drones Fien

Ik ga zo snel naar beneden. ZOEFFFF! Ik kijk heen en weer, heen en weer, ik kan mijn ogen niet geloven. Ik ben, ik ben …

Waar ben ik eigenlijk? Ik heb een goed idee: ik zie daar een oude vrouw lopen. Zal ik haar vragen waar ik ben? Nou ja, ik durf het eigenlijk niet goed. Toch loop ik stoer naar haar toe en vraag: “Weet u waar ik ben?” De oude vrouw zegt: “Dat weet je toch wel? Woon je hier niet? Maar je bent in de stad, bij het stadhuis. Alleen is die in restauratie.” “Oooooohhh”, zeg ik, “Ik kom van dertig jaar terug. Ik ben met die fiets gekomen.” De vrouw zegt: “Kom gauw mee naar mijn huis.” Ze wijst naar het huis aan de andere kant van de straat. Ik zeg: “Hoe komen we daar? Het is een eiland, maar waar is de brug?” De vrouw begint te lachen en zegt: “Je leeft echt in 2021 hè? We nemen mijn vliegende Lamborghini4000. Ken je dat niet? Dat bestaat echt al twintig jaar hoor!” We stappen in de lamborghini4000 (de deuren gaan automatisch open) en gaan zitten. “Waar is mijn gordel?” “Die bestaat al heel lang niet meer, jongedame.” En we gaan zo snel dat ik er bang van word. “Aaaahhhhhh, waar ben ik? En waarom gaan we zo snel?” De vrouw zegt: “Het is maar 450 km per uur hoor. De Lamborghini4000 maakt een raar geluid. We stoppen. De vrouw zegt: “Hoe heet je eigenlijk?” “Ik ben Fien en u?” De vrouw antwoordt: “Ik ben Marie.”

Marie brengt me naar haar huis. Daar staat allemaal rock & roll muziek op, echt heel hard. Ze roept heel hard: “Sam, zet die muziek uit!” Eindelijk gaat de muziek uit. POEFFF! Ik schrik en roep: “Aaaah, wat is dat?!”Marie zegt: “Rustig maar, dat is onze robot. De robot komt naar mij toe: “Hoi, aangenaam kennis te maken. Ik ben 2097fb.” Hij klinkt echt net als een mens. Ik loop naar de vrouw toe. “Mag ik even naar buiten?” “Natuurlijk”, zegt ze, “maar kijk wel uit voor drones!” Ik ben al buiten. “Jaaaaaahaaaa, ik zie een drone!” Snel verstop ik me in de bosjes.

Dan zie ik op straat een vrouw lopen. Wat lijkt ze erg op mijn moeder! Ik loop naar haar toe. “Hé mevrouw, mag ik u wat vragen?” zeg ik beleefd. De vrouw antwoordt: “Ja, natuurlijk. Wat wil je weten? “Hoe heet u?” “Ik ben Fien Braak.” “Zo heet ik ook! Ik ben de jongere jij.” De vrouw zegt: “Je bent niet goed bij je hoofd meisje.” Ik loop met haar mee, met mezelf dus. Dan zie ik een drone. “Bukken!” Ik duik weg, PLONS! Zo in de sloot. Getverderrie, ik zit onder het kroos. Maar de drone heeft me gelukkig niet gezien.

O nee, ik had mijn telefoon nog in mijn zak! Gauw ga ik op zoek naar Marie, ik ben helemaal zeiknat. Marie maakt zich zorgen en zet me snel onder de douche. Ik heb het koud maar onder de douche word ik snel weer warm. Ik ben klaar en zoek een handdoek. Daar is Marie al. Ze heeft geen handdoek, maar een soort wc-papier. “Een wegwerphanddoek,” zegt ze. Snel kleed ik me weer aan. “Het was heel leuk in deze tijd, Marie, maar ik moet nu echt terug.” Marie zegt: “Je bent altijd welkom.”

Ik vind de fiets terug en ga er weer op zitten. Ik flits snel terug naar mijn eigen tijd. Daar staat iedereen te juichen en te klappen. Ik ga weer lekker naar mijn ouders en mijn hond Bella. Die heb ik het meeste gemist. Als ik thuis ben ga ik ook gauw naar bed. Leuk hoor, al die tijdmachines, maar de toekomst is wel vermoeiend. Welterusten.