Verwondering staat nog steeds centraal Janny Dercksen

Mijn veel oudere zus was secretaresse van burgemeester James. Als zij er werkte mocht ik spelen in het oude stadhuis. Deed net of ik met een vriendje trouwde in de trouwzaal met de wandtapijten. Beklom de trap naar de zolder. Gouda was toen eigenlijk een genoeglijk groot dorp. Mijn ouders woonden aan de dijk, in het groen. Gouda is nu verstedelijkt.

Ook aan het Van Iterson Ziekenhuis heb ik volop herinneringen. Toen er een razzia was door de Duitsers bood de directeur een slaapplaats in het ziekenhuis voor jongemannen op de vlucht. Ik zat in de struiken te kijken en holde naar mijn moeder om te zeggen dat iedereen veilig binnen was. Hoe het precies allemaal zat weet ik niet meer. Maar het was na spertijd en ik weet nog dat mijn moeder heel ongerust stond te wachten. Dat ziekenhuisgebouw had als monument behouden moeten blijven. De portier, een oude man, heeft zo gehuild toen het werd afgebroken. Bijzonder is dat ik nu woon op de plek waar het ziekenhuis stond.

Ik ben kleuterleidster en directeur geweest van een kleuterschool in Waddinxveen, heb gedichten geschreven, toneel gespeeld. Er is een verhalenkring (Jade) naar me genoemd. Ook heb ik een clownsopleiding gedaan. Op mijn tafel staat een beeldje van een clown die vol verwondering staat te kijken naar een bloemblaadje. Die verwondering, dat tekent voor mij de clown en dat staat ook centraal in mijn leven. Niets is vanzelfsprekend. Dat gevoel is sterker geworden naarmate ik ouder werd. Ik heb zoveel gedaan en meegemaakt! Ik loop nu door Gouda met mijn rollator. Laatst stopte een vrachtwagenchauffeur voor me zodat ik een drukke straat kon oversteken. Met vrolijke clownsgebaren ben ik gaan lopen. De chauffeur is uitgestapt en zei: “Ze wachten maar even” en heeft me naar de overkant gebracht. Zo leuk! En ik dans nog steeds. Nu met die rollator.