Verdwaald op Kaarsjesavond Odile en Anne, Prinses Julianaschool

Het is dinsdag 2 december, Kaarsjesavond 1973. Ik sta op het plein, bij de kerstboom rondom het Stadhuis. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Overal waar je loopt, zie je lichtjes. Geen grote, felle lichten van de huizen, maar kleine kaarsjes. Ik loop met mijn ouders naar de Sint-Janskerk. We zien mooie glas-in-loodramen en ook hier staan gezellige, kleine kaarsjes. Ik houd mijn moeders hand vast, maar rustig dwaal ik af en laat ik mijn moeders hand los, zonder dat ik het merk.

Ik loop door de kleine steegjes en ik kom weer uit op het grote plein, bij de kerstboom. Ik pak de hand van een vreemde vrouw vast. Ze schrikt, en ik ook! Want nu merk ik pas dat ik mijn ouders kwijt ben. Ik raak in paniek, maar door de mooie lichtjes kan ik dat eigenlijk niet zijn. Ik loop onbewust rond, ik heb geen idee waar ik nu ben.

Opeens tikt iemand mij aan en zegt: "Je ouders zijn je aan het zoeken! Ze zijn nu in de Sint-Janskerk." Het is mijn buurvrouw. "Kom, ik breng je wel even", zegt ze. "Het is ook zo donker!" Uiteindelijk kom ik aan bij de kerk. Mijn ouders zijn heel blij om mij te zien. Ze zeggen: "Waar was je nou? Ach, het maakt ook niet uit. We zijn blij dat je er weer bent." Ze geven me een dikke knuffel. Omdat het zo koud is, krijgen we allemaal een kopje erwtensoep. Daarna gaan we weer naar huis en nagenieten van de leuke, maar spannende avond.