Sabotage spoor als verzetsdaad Adrie Hofstede

Als kind maakte ik de oorlog mee, een tijd van dappere prestaties en opoffering. En niet alleen door familieleden.

Mijn broer Piet zat bij de ondergrondse. Hij was 25 jaar ouder dan ik en werkte bij de Spoorwegen. Als ik dat verhaal vertel, krijg ik er nog kippenvel van.
Langs het spoor naar Utrecht had je een timmerfabriek. Dat weggetje heet daar de Ruige Weide, die loopt zo door naar Oudewater. De rails liep daar over de weg. Nu is er een tunneltje. Er woonde een spoorwachter die de spoorbomen open en dicht deed.

Op een dag kregen ze bij de ondergrondse het bericht dat er een transport van Rotterdam naar Arnhem gepland stond. Een trein vol wapens en munitie. Toen hebben ze daar, bij Ruige Weide, de spoorrails weggehaald om die trein te laten ontsporen.
Maar waar ze niet op gerekend hadden: die moffen gingen met een karretje, een lorrie, vóór de trein uit om de rails te controleren. Zo ontdekten ze de sabotage.

De Duitsers hebben toen de spoorwachter en zijn gezin van hun bed gelicht en langs de weg gezet. Van de spoorwachter wilden ze weten wie er achter de sabotage zat. Of hij dat nu wist of niet, hij heeft het ze niet verteld. En dat terwijl de Duitsers een voor een zijn kinderen en vrouw doodschoten. Zo heeft hij zichzelf en zijn gezin opgeofferd voor Piet en zijn mannen. Zo is het me in elk geval verteld.

Later hebben de Duitsers mijn broer Piet opgepakt. Dat hij bij de Spoorwegen werkte, maakte hem op zich al verdacht. Hij heeft er nooit veel over verteld, maar hij heeft in Duitsland gevangengezeten en is daar stevig onder handen genomen. Jaren later liet hij me de littekens op zijn rug eens zien. “Niet tegen moeder zeggen hoor”, zei hij erbij.

Het erge is: toen Piet na de bevrijding in Nederland terugkwam, arresteerde de BVD hem omdat hij een oorlogsmisdadiger zou zijn. Nog tijdens het bevrijdingsfeest! Piet moest op het politiebureau komen vertellen wat hij in de oorlog had gedaan. Hij verklaarde: “Bel mijn chef bij de Spoorwegen maar, en laat hem vertellen wat ik tijdens de oorlog heb gedaan.” Dat hebben ze gedaan, en die chef is zijn verhaal komen doen. Daarna moesten die lui hun excuses aan Piet aanbieden. Ze bogen als een knipmes voor hem.