Monument met beperkingen Ewoud Mijnlieff

Ik woon in de oude Ambachtsschool aan de Graaf Florisweg, in wat ooit een trappenhuis was in een achterliggend gedeelte. Die trap is verwijderd, mijn voordeur bevindt zich nu aan de rechter zijkant en mijn achterdeur aan de binnentuin van het gebouw. Ik woon in een pijpenla van ongeveer 14 meter diep, ruim 5 meter breed en 3,7 meter hoog. Geen twee appartementen zijn hier hetzelfde, het is allemaal uniek. En dat trok mij. Je ontleent hoe dan ook toch een beetje je identiteit aan je woning, terecht of niet. Mijn bezoek zie ik soms nieuwsgierig rondkijken hoe het bij mij zit. Het complex is ook ideaal gelegen, dichtbij de binnenstad en het station, handig als je veel buiten de stad moet zijn.

Uiteraard is zorg voor monumenten belangrijk. Ik ben al 40 jaar werkzaam in de culturele erfgoedsector, waarvan 15 jaar in het Goudse museum. Tegelijkertijd is wooncomfort ook van belang. Ik heb aanvankelijk anderhalve maand zonder licht op de wc en badkamer gezeten. De leidingen waren niet doorgetrokken. Op de foto’s van de verbouwing zie je de wirwar aan bedradingen en leidingen, dan begrijp je dat er wel wat mis kan gaan als je zo’n monument een andere bestemming geeft. Voor pakjesbezorgers is de nummering van de woningen in het gebouw soms niet te volgen. Het grootste probleem bleek echter dat 's zomers bij hoge temperaturen het wooncomfort soms ver te zoeken is.

Wonen in een monument is prachtig, maar brengt ook wat beperkingen met zich mee. De zichtzijde van het gebouw mag niet aangetast worden. Je hebt bij aanpassingen te maken met diverse partijen: De bewoners, de beheerder, de eigenaar, de Omgevingsdienst Midden-Holland (ODMH) én de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed (RCE) en de gemeente. Besluitvorming over wat wel en niet kan worden aangepast in het monument vind ik weinig transparant. Dat bemoeilijkte het zoeken naar oplossingen voor de hitteoverlast. Markiezen mochten niet, platte schermen voor de ramen ook niet. Toch is met een innovatieve warmtewerende folie nu een hopelijk (gedeeltelijk) adequate oplossing gevonden. Via via zijn we op een bedrijf gestuit dat folie kan leveren en aanbrengen zonder metaalhoudende deeltjes, waardoor het aanzicht van het pand niet wezenlijk beïnvloed wordt.

In de centrale hal zijn schilderingen te zien uit de jaren 40, die geven echt cachet aan het geheel. Een is op doek geschilderd, de andere direct op de wand: deze bladdert nogal af. Waarschijnlijk heeft dat te maken met slechte hechting van de verf op de ondergrond. Ik vermoed dat men destijds een verfsoort heeft gebruikt die de weer- en klimaatinvloeden niet heeft kunnen doorstaan. Het is een van de weinige plaatsen waar nog een hakenkruis te zien is. Ik heb eens opgezocht of dat überhaupt wel mag, maar daar is een gerechtelijke uitspraak over. Het mag. Het is bovendien geen nazi-propaganda: het stelt het het kwaad voor dat overwonnen is.