#661
Het kan geen kwaad om bekend te staan als ‘man van de graaf’ Gerben den Bos
Dit verhaal is geplaatst in de categorie personen & verenigingen.
Alle categorieën“We schrijven in het jaar onzes heren 1511. Ik, Gerben den Bos, ben jager van beroep. De Graaf en zijn edelen betalen mij om ze bij hun jachtpartijen te begeleiden. Ik weet tenslotte waar het wild zit en hoe het zich gedraagt. Op andere dagen ga ik zelf op pad. Het wild dat ik vang, meestal hazen, fazanten of konijnen, verkoop ik op de markt. In de stad zijn genoeg herbergen te vinden die een stoofpot bij het bier serveren.”
Mijn dag begint meestal al vroeg, dan is het wild het meest actief. Ik loop de vallen en strikken langs die ik eerder heb uitgezet. En ik let op sporen van groter wild, want het kan nooit kwaad te weten waar de herten en zwijnen zich vandaag ophouden. Dat grotere, edele wild mag in principe alleen door de hoge heren bejaagd worden. Soms vind ik sporen van stropers, een ernstig vergrijp dat ik aan mijn Heer moet melden.
Een haas of fazant voor de stoofpot
Het ‘gewone’ volk mag best een haas of fazant vangen om moeders’ stoofpot aan te vullen. Maar vergrijpen ze zich aan de herten en zwijnen van de Heer, dan lopen ze de kans in de kerker te belanden. Lang niet iedereen is het daarmee eens. In de herbergen hoor ik menigeen mopperen dat de rechten van de landheren aan banden gelegd moeten worden. Ik moet nog zien dat dát er ooit van komt!
Indruk maken op de jonge deernes
Al met al kan ik goed leven van de jacht. Ik breng mijn dagen door in het vrije veld, ik heb vlees in mijn pot en florijnen in mijn buidel. Het kan ook geen kwaad om bekend te staan als ‘mannetje van de Graaf’, dat geeft toch zekere privileges. Al betekent het ook dat ik moet komen opdraven als mijn Heer op veldtocht gaat. Gelukkig is dat al een aantal jaar niet voorgekomen. Intussen kan ik mijn maliënhemd mooi gebruiken om indruk te maken op de jonge deernes.”
Gerben den Bos is een alter ego van cosplayer Lex Kakes. Lees ook het verhaal van Lex zelf: 'Cosplayers, daar zijn er in Gouda meer van dan je denkt'. Verhaal #660.