Opnieuw geboren in Gouda Mina Domic

Tijdens de oorlog in mijn land Joegoslavië ben ik samen met mijn moeder en broer naar Nederland gevlucht. Op 6 mei is mijn gezin bevrijd! Ik werd opnieuw geboren. Wij kwamen eerst terecht in Raamsdonksveer. Ik was daar ook als vrijwilliger aan het tolken.

Op een gegeven moment kwamen Albanese vluchtelingen erachter dat mijn moeder Servisch is. Vanaf dat moment werd ze in het kamp vernederd, gespuugd en achtervolgd. Hierdoor zijn we daar weggehaald en in Gouda geplaatst. In de zomer van ‘99 kwamen wij terecht in de meest beruchte straat, de Herenstraat. Voor ons was dat de straat waar Heren wonen. Zo voelde het ook. De eigen kamer, eigen keuken en eigen badkamer waren voor ons een luxe. Dankzij Piet van Loenen (de toenmalige pastor), Ada Burgers en Agnes Prins hebben we Gouda goed leren kennen; ons netwerk werd steeds groter. Na een jaar Nederlands te hebben geleerd, ben ik met financiële steun van het UAF (Universitair Asiel Fonds, red.) in Rotterdam gaan studeren aan de toenmalige Ichthus Hogeschool.
Voor en tijdens mijn studie heb ik voor veel projecten in Gouda gewerkt, zoals Thuis Op Straat, de Brede School, vluchtelingendag bij de Sacramentskerk en tienermoeders. Sommige projecten heb ik mede opgezet. Ook heb ik bij Radio Gouwestad gewerkt.

In die tijd leefden wij in onzekerheid of we in Nederland mochten blijven. Mijn studie ging door, maar we werden telkens afgewezen op ons verzoek om te blijven. Wij leefden dag in dag uit onder enorme druk en in grote onzekerheid. In 2003 moesten we voor de rechter komen om aan de IND te bewijzen waarom wij hier moesten blijven. Mijn hele klas kwam toen mee naar Amsterdam. In september van dat jaar, precies op de dag dat mijn moeder in het ziekenhuis lag en de arts kwam vertellen dat ze kanker heeft, belde onze advocaat om te vertellen dat wij mochten blijven. Mijn moeder werd een jaar lang behandeld met een chemokuur. Ze zou genezen zijn …

Ik was bezig met het afronden van mijn studie, en mijn broer was druk met zijn eigen bedrijf, toen wij te horen kregen dat mama nog geen drie maanden meer te leven had. Ze overleed in december 2004 in ons huis, in het bijzijn van mijn broer. Dankzij de hulp van onze vrienden in Gouda werd ze met de kerst begraven in Servië. Mijn broer en ik gingen door met ons leven in Gouda. Hij als ondernemer en ik als educatief medewerker bij Reakt. Hierna stichtten we onze gezinnen. Wij moesten onze vader begraven in 2013. We bleven alleen achter en beloofden dat we zoals altijd voor elkaar zouden zorgen, tot in onze ouderdom. Totdat in 2018 bij mijn broer kanker werd geconstateerd. Als gevolg hiervan werd zijn oog geamputeerd. Mijn broer blies in 2019, op 42-jarige leeftijd, zijn laatste adem uit.

Hierna ben ik doorgegaan met mijn gezin, als moeder van twee dochters, en vriendin/partner/vrouw ondersteuner van een gedreven ondernemer, die ook de vierjarige oorlog in Bosnië en Herzegovina had meegemaakt en nu als eerste de vrachtfiets in Gouda had geïntroduceerd. Op 6 mei 2023 woon ik 24 jaar in Nederland, als een kaaskop in een moeras. Intussen heb ik heel goed leren zwemmen. Nederland heeft mij geleerd om mijn naam en achternaam vrijuit te mogen uitspreken en dat het niet belangrijk is wie je bent (afkomst), maar wat je doet (kwaliteit).