Getuige van drama Adrie Hofstede

Als kind maakte ik de oorlog mee, een tijd waarin onrecht en willekeur aan de orde van de dag waren.

Altijd als ik over de Eerste Kade kom, moet ik denken aan die vriendelijke Joodse mensen die daar woonden, tegenover de snoepjesfabriek van Schuttelaar. Ik liep van de Karnemelksloot altijd over de Eerste Kade naar school. Die mensen kwam ik daar geregeld tegen. Het was een ouder stel, in de zestig denk ik. Ze waren altijd erg aardig en soms kreeg ik een snoepje van ze.

Op een dag liep ik over de Eerste Kade, ter hoogte van hun huis. Ik zie het nog zo voor me: ze zaten aan de eettafel bij het raam, er stond een bordje met een boterham met jam erop. Opeens kwamen er een paar Duitse wagens de straat inscheuren. Dat was schrikken! Die remden voor het huis van die Joodse mensen, de Duitsers vlogen de wagen uit en bonkten op de voordeur: “Aufmachen, aufmachen!” Ze hebben die mensen gewoon van de tafel weggesleept en meegenomen. Ik heb ze nooit meer teruggezien. Ik weet niet wat er van ze geworden is, maar veel goeds kan het niet zijn.

Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat ze verraden zijn door die ras-NSB’ers die verderop in de straat woonden. Dat gezin had twee zoons en de oudste zat bij de Jeugdstorm. De broers probeerden ons de hele oorlog lang te commanderen en terroriseren. Maar dat hebben we ze na de bevrijding wel betaald gezet. Dat werd ons niet door iedereen in dank afgenomen, maar zo ging dat toen.