#674
Familiesfeer in De Zes Sterren Erik Visser
Dit verhaal is geplaatst in de categorie bedrijvigheid, historie & archeologie.
Alle categorieënErik Visser draagt Gouda een warm hart toe. Hij en zijn tweelingbroer Bastiaan zagen voor het eerst het levenslicht in het Jozefziekenhuis in Gouda. Inmiddels woont Erik al jaren in Utrecht, met zijn vrouw Lisette. Hij studeerde daar een paar jaar geschiedenis en hij volgde de lerarenopleiding. Na een poosje voor de klas, is hij sinds vier jaar werkzaam als rector op een scholengemeenschap.
Erik denkt met een warm gevoel aan de stad waar hij opgroeide, boevenstreken uithaalde en zijn eerste vriendinnetje leerde kennen. En … aan de mooie tijd in museumrestaurant De Zes Sterren waar hij zijn eerste baantje kreeg, samen met zijn broer. Een sjiek restaurant op een prachtige plek, het oudste stukje van Gouda, achter de kerk. Waar historie, kunst, natuur en lekker eten bij elkaar komen. Zo hoort een stad te zijn, vindt Erik!
Wederzijds vertrouwen
Via een klasgenoot kwamen Erik en Bastiaan terecht in de keuken van De Zes Sterren, gevestigd in de oude apothekerskeuken van het voormalige Catharinagasthuis. De fascinatie voor eten en koken zat er al vroeg in. “Met onze moeder waren we al jong in de keuken bezig. We waren geïnteresseerd in hoe iets werd klaargemaakt”. Tussen de eigenaars van het restaurant en de broers was er al snel een groot wederzijds vertrouwen. Via de afwas kwamen zij in de bediening terecht en zo werden zij als familie opgenomen in de ‘Zes Sterren-brigade’. Ze kregen vrijheid, dachten mee met de samenstelling van de menu’s en werden wegwijs gemaakt in de keuken. Erik vertelt: “Chef-kok Carlo droeg zijn aanzetstaal bij zich, trok het als een zwaard en gooide de deur van de koelkast open. Met zijn zogenaamde zwaard wees hij dan producten aan en zo werd onze kennis getest”.
Nonnen aan tafel
Het was hard werken in een goede sfeer. Kerst vierden de broers jarenlang om de beurt met de gasten in De Zes Sterren. Er werd veel gelachen! Ooit was er een nogal luidruchtige gaste die zoveel lol had, dat zij het niet droog hield tijdens haar gang naar het toilet. Zonder te veel uitleg, zegt Erik lachend: “Bij De Zes Sterren heb ik echt leren schoonmaken!” Tegen sluitingstijd was er een geijkt grapje “Kunnen we al dicht?” Dan werd er steevast gereageerd met: “Tja, of er moet nog een bus met nonnen komen …” Tot er op een dag echt vier nonnen binnenstapten! Erik haalt mooie herinneringen op. Als de restauranteigenaar even tijd had, riep hij: “Als ze mij zoeken, ik ben even kopiëren!”. Dat betekende een rondje stad met een biertje bij horecacollega’s.
Toen Erik net studeerde, bereidde hij op een maandagavond – als het restaurant was gesloten – een historisch diner voor de Utrechtse Historische Studenten Kring (UHSK). “Ik kreeg alle vrijheid, had een sleutel en moest ervoor zorgen dat het daarna weer schoon was”.
Carillondeuntje
Ook toen Erik in het onderwijs werkte, was hij nog te vinden in De Zes Sterren: drie dagen voor de klas en vier dagen in het restaurant. Sinds 2001 is het restaurant uit Gouda verdwenen.
Erik loopt nog graag door de binnenstad, met weemoed en liefde. Hij zwaait dan naar de koster van de Sint-Jan en kijkt even naar boven, naar de plateelkat, die er altijd is. Het carillondeuntje van het stadhuis kent hij uit zijn hoofd. Dat zong hij eens voor een groepje toeristen toen het carillon defect was. Als dat geen ware liefde voor de stad is …