Een ondeugend avontuur op de kleuterschool Ineke Wempe

Ik zat toen op de kleuterschool in de Patersteeg. Wij woonden in de De la Reylaan, dat is er vlakbij. Als klein meisje mocht ik al alleen naar school: onze straat uit, Martenssingel, Doelenstraat, Groeneweg … Er reden toen veel minder auto’s, hè? Ze speelden balletje-trap op De la Reylaan!

Mijn vriendje Jan-Karel (de zoon van de groenteman op de hoek, ik was er een van de kapper) ging nog niet naar school. Op een dag zei ik: “Als jij nou morgen met me meeloopt naar school, dan gaan we in het parkje spelen. En dan gaan we om twaalf uur weer naar huis, als de school afgelopen is. We hebben dan de hele ochtend om samen lekker te spelen.” Ik was vijf jaar oud, ik wist nog niet eens dat er zoiets als spijbelen bestond! Nou, Jan-Karel vond het een goed idee. Dus ’s morgens ging hij mee om te spelen in het Houtmanplantsoen. We zaten natuurlijk in de muziektent en gingen kijken bij ‘de zuurkool’. Zo noemden we het witbruisende water dat vanuit de IJssel via een soort stuw achter de Oosthaven bij de Peperstraat in de sloot terecht kwam. Het was heel spannend om daar op het randje te staan: wat zou er gebeuren als je erin viel?

We hadden een fantastische ochtend. Maar natuurlijk moesten we wel netjes om twaalf uur naar huis, en we konden geen van beiden klokkijken. Dus om te weten hoe laat het was, liepen we steeds naar de Doelenbrug. Daar konden we voorbijgangers vragen hoe laat het was. Toen iemand zei dat het twaalf uur was zijn we netjes naar huis gegaan. Niemand had ons gemist: de juf heeft er nooit iets over gezegd, mijn moeder dacht dat ik op school zat. Het was een geweldig avontuur, en we hebben het daarna ook nooit meer gedaan. Maar ik denk er nog vaak aan als we daar nu in het park zitten.