Een dorp in de stad Lia Blok

Mijn man en ik zijn er in 1984 gaan wonen. We kozen voor een hoekwoning naast een speelveld. De kinderen hebben hier een heerlijke tijd gehad. De school en een destijds nog klein winkelcentrum Bloemendaal waren vlakbij.

Dat speelveld, later een speeltuin, was niet zonder meer leuk. We moesten soms spuiten en pornoboekjes verwijderen voordat de speeltuin weer door kinderen kon worden gebruikt. ‘s Avonds was er volop lawaai. Toen de gemeente met het plan kwam om er ook nog bankjes neer te zetten was de maat vol. Kinderen moeten kunnen spelen, maar als bewoner wil je niet tot 2 uur ’s nachts wakker liggen vanwege de herrie.

Omwonenden hebben drie jaar lang volop overlegd met de gemeente. Ik heb samen met enkele buurtbewoners wethouder Kastelein op de koffie uitgenodigd, zodat hij de situatie zelf kon zien. De speeltuin is toen heringericht en omheind. Er zijn nu pakweg 15 bewoners die om beurten, volgens een rooster, de speeltuin op vaste tijden openen en sluiten. Daarnaast wordt de speeltuin schoongehouden met de gekregen grijpers van de gemeente.

Er is goed contact in de buurt. Er heerst een dorpse sfeer: mensen kennen elkaar. Daar kun je zelf iets aan doen. Gooi een kaartje in de bus bij het Suikerfeest of help de buurvrouw even door de buurkinderen mee te nemen naar de speeltuin. We houden elkaar op de hoogte bij problemen of als er iets kapot is. Ikzelf ga op nieuwe mensen af, leer ze kennen en weet zo wat er speelt. Die bankjes zijn er gekomen, maar binnen het hek, en dat is leuk. Daar kunnen bewoners een praatje maken terwijl de kinderen spelen. Zo zorgen we voor elkaar in onze wijk. Als we niets hadden gedaan rond die speeltuin, dan had het kunnen escaleren. Je moet er soms bovenop zitten. Dat doe je voor je wijk.