Echte beren houden van Goudse Stroopwafels Marien Brand

Vanaf dat moment ontstond er bij de Veste, de Turfmarktkerk en de Vredeskerk een actieve groep vrijwilligers die spullen inzamelde voor Roemenië. Ze organiseerden een hulptransport en iedereen zette zich volop in. In die tijd ging bij ons dagelijks de voorbel, met telkens spullen voor het Roemenië.

Mijn moeder, Hanneke Brand, was een van de drijvende krachten achter het inpakteam van de hulpgoederen. Al die dozen mochten ze opslaan in de garage van Wijngo. Ik zie mijn vader nog druk met alle dozen op de heftruck als de vrachtwagen geladen werd. Het was echt teamwork met elkaar. Op de dozen stond in het Hongaars wat er in zat en soms ‘de groeten uit Gouda’. In het allereerste transport zaten onder andere kratten met sinaasappelen. De sinaasappelen waren helaas bevroren.

Mijn moeder en twee mensen van de kerk reden ook naar Roemenië, om daar weer te helpen met uitpakken en de spullen te verdelen. Natuurlijk ook voor de fijne contacten die ze hadden opgedaan met hun vriendschapsdorp Sfantu-Gheorghe.

Zo gebeurde het dus ook dat ze aan het wandelen waren in het bos bij het dorp en een beer waarschijnlijk wat lekkers rook. Een jonge beer kwam op hen af en in een reflex gaf mijn moeder het dier een Goudse stroopwafel! Het leek heel onschuldig, het beestje was ook nog jong. Toch werden ze daarna wel gewaarschuwd om door te lopen en niets meer te geven. Ze hebben ten slotte grote klauwen. Ze mochten ook niet meer omkijken. Want ja, wie weet was er ook nog een grote moederbeer!

Terug in Gouda was dit natuurlijk een ontzettend spannend verhaal, waar vooral de stroopwafelbakker van Maranto trots op was. Want ja, welke stroopwafelbakker kan nu zeggen dat beren die van hem het lekkerst vinden!

Ik vertel het zelf ook nog graag, het is een mooi Gouds verhaal. Ik ben natuurlijk stiekem trots dat mijn moeder niet bang was voor beren en dat ze met elkaar zoveel goeds hebben gedaan voor een ander land.