Diamanten echtparen (1) echtpaar Cabout – Verkade, echtpaar Verzijl – Schouten, echtpaar Van Duuren – De Vries

“Toen we trouwden hadden we nog niet eens zo lang verkering. Ach, het was toch heel anders dan nu hè? We leerden elkaar kennen op de kermis in Gouda. Hij was toen nog in dienst, volgens mij zou hij binnen een week afzwaaien. Maar na de kermis werd ik ziek, dus het duurde nog even voor we elkaar weer zagen. Tegen de tijd dat we ons eerste afspraakje maakten en hij me thuis zou komen ophalen, vond ik het heel spannend. Het was voor het eerste dat er een vriendje van mij aan huis kwam, waar was ik aan begonnen! Die eerste keer gingen we naar de film, maar later bleven we ook veel thuis. Ik ben de jongste van vier en bij ons was het altijd Zoete Inval. Het duurde niet lang of hij kwam elke zondagochtend kaarten met mijn broer en zwager.”

“We ontmoetten elkaar in die koude winter van 1953. Ik zat bij mijn oma voor de deur aan de Breevaart mijn schaatsen aan te trekken toen hij voorbijkwam. Hij dacht me ergens van te kennen en vroeg: “Zal ik je helpen je schaatsen aan te doen?” Daar zeg je toch geen nee tegen? Die dag heeft hij me leren schaatsen, ‘zwieren’ heette dat toen, en dat kon hij heel goed. Daarna gingen we regelmatig, stiekem natuurlijk, want ik was nog jong en mijn vader mocht het niet weten. Dan spraken we af op de hoek, en namen afscheid in de poort. Later nam ik hem natuurlijk wel mee naar huis, en in 1962 zijn we getrouwd. Dat was ook al zo’n koude winter, net als die van 1963, toen ik in verwachting was van ons eerste kind. Maar we hebben wel een heel warm huwelijk hoor, nog steeds!”

“Ik zag haar voor het eerst bij Jongensstad en heb uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt om haar mee uit te vragen. Toen ik al een tijdje verkering met haar had, vertelde ik het aan mijn moeder. Omdat onze vaders elkaar kenden, wist mijn moeder wel wie ze was. Zij zei: “Corrie is een goede, daar moet je mee trouwen!” Over een vorig vriendinnetje was ze een stuk minder complimenteus geweest, die moest ik maar weer naar haar moeder terugbrengen. Maar Corrie mocht blijven, en natúúrlijk luisterde ik naar mijn moeder!”