Burgemeester als referentie Cilia van Hofwegen

Kopen was geen optie met een hypotheekrente van 12 procent. Huurhuizen waren dun gezaaid. Je moest goede contacten hebben en die hadden we niet. Of misschien toch wel? De burgemeester van Gouda was Chris van Hofwegen. Toevallig heb ik dezelfde achternaam.

De burgervader kende veel mensen en was lid van de Rotaryclub. Tot die club behoorde ook een welgestelde Gouwenaar die een fabriek en huizen bezat. Aan de singel stond een van zijn huizen leeg. We informeerden bij een medewerker en kregen nul op rekest. De eigenaar wilde niet verhuren.

Dan maar een andere aanpak. Op een zonnige vrijdagmorgen stapte ik het kantoor binnen en vroeg naar de directeur. Het meisje achter de balie wilde mijn naam weten: mevrouw Van Hofwegen. Daarna vroeg ze waarover ik wilde praten en ik antwoordde: “Privé”. Ze belde de directeur: “Ik heb hier mevrouw Van Hofwegen, ze wil u spreken en het is privé.” De directeur was opgetogen en verscheen binnen een minuut. Wat een teleurstelling! Geen burgemeestersvrouw, maar een onbekende jongedame. Hij liet zich niet kennen en nodigde me uit op zijn kamer.

Ik vertelde hem mijn missie. Hij kon de lol wel inzien en stelde diverse mogelijkheden voor. Ik kwam steeds terug bij het huis aan de singel. Hij stemde uiteindelijk in en vroeg een referentie. Gelukkig kende ik een lid van de Rotaryclub. We kregen het huis en moesten veel opknappen, voor eigen rekening. We hadden geen huurcontract en tekenden een verklaring dat we binnen een maand zouden vertrekken als de eigenaar dat wilde. Wie zou zoiets doen? “Jullie zijn gek”, zei iedereen. Wij tekenden en waren maandenlang bezig met opknappen. We woonden zeven jaar heel tevreden in ons mooie huis met stucplafonds, klassieke schoorsteenmantels, paneeldeuren en marmeren vloer in de gang. En de huur? Zestig gulden per maand!