Bakfiets te water Rinus Steenbergen

Ik zat op de Aloysiusschool. De bakker ging het café op de hoek in en mijn broer en ik en twee vrienden pakten die fiets om er een stukje op te rijden. We waren 10 of 11 jaar. Drie jongens in de bak en ik nam plaats achter het stuur. Ik verloor de macht over het stuur en de fiets reed zo het water in. Wij konden er op tijd afspringen en bleven droog. Maar alle broden dreven in het water, de eenden hadden de dag van hun leven.

Je had toen diverse politieagenten in Gouda en als kind had je vooral last van twee agenten. Politieagent Roden was van de kinderpolitie en woonde op het Zoutmansplein in de Josephbuurt, waar wij ook woonden. In de buurt iets uithalen was daarom niet handig. Dan was er ook veldwachter Koot. Die stond nog wel eens bij de bioscoop om de leeftijdsgrenzen te handhaven. Hij wist precies wie je was en hoe oud je was. Liegen om binnen te komen kon dus niet.

Mijn vader, een prima man overigens, kreeg regelmatig een lichtgroen kaartje. Dan moest hij naar het bureau komen om inlichtingen te geven, omdat zijn kinderen weer eens wat uitgehaald hadden. Ik kreeg bij zo’n groen kaartje altijd eerst een paar kletsen om mijn oren en pas dan vroeg vader wat ik nou weer had gedaan. Gevoetbald waar het niet mocht of zo.

De politie bleef echter buiten die kwestie van de bakfiets. Maar de bakker kwam diezelfde avond verhaal halen. Mijn vader moest 19 gulden betalen, net als de ouders van mijn vrienden, een heel bedrag. Ik kreeg een pak slaag en moest in de zomervakantie met een vakantiebaantje bij een tuinderij het geld terugverdienen. Met dagenlang stekjes zetten.