Zorg voor kinderen Janny van Heerbeek

In 1977 ben ik als maatschappelijk werkster in Gouda bij Pro Juventute gaan werken, bij het adviesbureau voor jongeren en ouders. De naam veranderde vaak. Het doel bleef hetzelfde: bijdragen aan een veilige leefsituatie voor kinderen, jongeren en hun ouders.

Elk kind moet de kans krijgen zijn kwaliteiten en talenten te ontwikkelen. Het maakt niet uit waar je wieg staat, maar bij wie. Als kind heb je recht op een goede en veilige leefsituatie, een basisrecht omdat je op deze wereld bent.

Begin jaren 80 kwam er een kentering in het denken over seksueel misbruik van kinderen, incest genoemd. Dat had te maken met een publicatie ‘De straf op Zwijgen is levenslang’ en een conferentie die georganiseerd werd over geweld tegen vrouwen. De Vereniging tegen Seksuele Kindermishandeling (VSK) werd opgericht. In Gouda werd in 1986 het SIS opgericht, het Samenwerkingsverband tegen Incest en Seksueel Geweld. Vergaderplek was het stadhuis in Gouda. Alle hulpverlenende organisaties, politie en medici namen deel aan dit overleg. Doel: afstemmen en betere hulp verlenen. Het was vernieuwend. Samenwerken met ervaringsdeskundigen, voorlichting geven op scholen, samenwerken met scholen bij vermoedens en overleg over casuïstiek.

Samen met de ervaringsdeskundige van de Goudse VSK heb ik jarenlang verwerkingsgroepen gedraaid voor meiden die misbruikt waren. Lotgenoten bij elkaar brengen, het bijna onzegbare woorden geven, verhalen delen, ervaren dat je niet de enige bent. Voor ons draaiboek kregen we de Marie Kamphuisprijs. Dat was een belangrijke erkenning.

We hebben een actiegroep opgericht tegen de verjaringstermijn. Hoewel het toenmalige kabinet van plan was de wet te wijzigen en de verjaringstermijn in te laten gaan op de leeftijd van 16 jaar (van het slachtoffer) in plaats van op de dag van het misbruik, kregen wij voor elkaar dat dit 18 jaar werd. Dit is ons verteld door de minister zelf. Er is geluisterd naar slachtoffers.
In 2001 kreeg ik een kans om als orthopedagoog te gaan werken bij een jeugdhulpinstantie in Rotterdam. Alhoewel ik het nog prima naar mijn zin had in Gouda en het werken met meiden met een verleden van seksueel misbruik me na aan het hart lag, heb ik toch deze overstap gemaakt.

In 2018 ben ik met pensioen gegaan. Ik had nog wel een tijdje door willen gaan. Maar ik was ook blij dat ik niet meer de verantwoordelijkheid hoefde te dragen voor ontwikkelingen binnen de jeugdzorg waar ik niet achterstond: bezuinigingen, hulp op afstand, wachtlijsten, heel veel papierwerk. Dramatisch voor goede hulpverlening. Sinds januari 2021 ben ik toch weer tijdelijk aan het werk. Samen met collega’s doe ik alles wat binnen (en soms een beetje buiten) ons vermogen ligt zodat kinderen het beter krijgen.