Weekloon rechtstreeks naar de kastelein Adrie Hofstede

Adrie Hofstede (86) bracht in zijn tienerjaren veel tijd door bij Jongensstad, een soort buurtvereniging voor de ‘asfaltjeugd’, met speciale aandacht voor kinderen uit minderbedeelde gezinnen. Zo werden er bijvoorbeeld kleren uitgedeeld aan kinderen die dit konden gebruiken.

Het was een aarts-bedelaar, die pater Piet Besseling! Ik ben weleens met hem meegegaan naar de Bijenkorf in ’s-Hertogenbosch. We gingen met een aanhanger achter de jeep, en die laadden we helemaal vol met kleren.
Vroeger liep de spoorlijn van Gouda naar Schoonhoven. Vlak voor de IJssellaan had je wat oude huisjes staan. Dat was een, laten we zeggen ‘minder sociale buurt’. Daar ging ik met de pater bij een gezin wat kleren brengen. Een mooi jasje en schoentjes voor zo’n ventje. Hij zag er piekfijn uit en was apetrots. Na een week of wat ging ik nog eens langs en vroeg hem wat ze op school van zijn jasje hadden gezegd. Barst dat ventje me toch in tranen uit: zijn vader had al zijn nieuwe goed verkocht!

Toentertijd betaalden werkbazen het weekloon vaak in een café uit. De mannen hadden dan meteen geld om te drinken, en de baas kreeg een extra centje van de kastelein. Richting Stolwijk was er rechts een café. Daar heb ik die pa toen opgewacht, en jawel hoor, hij was ladderzat. Ik zeg tegen hem: “Wat is dat, waarom ga jij zuipen?”
“Ja, ik heb het zo arm”, jammerde hij, “met kinderen en zo …” Ik zei: “Dan ben je niet goed wijs, want je laat je geld dus in het café! Die kastelein eet er intussen goed van, terwijl jij de kleren van je kind moet verkopen!” Toen heb ik hem bij zijn kraag gegrepen en hem gezegd: “Nou beloof je me dat je niet meer in het café komt, anders kraak ik je noten.” Ja, echt hoor! Hij jammerde natuurlijk en sputterde tegen, maar ik wilde hem laten beloven dat hij nooit meer zou drinken. Uiteindelijk beloofde hij dat.

Natuurlijk vertrouwde ik hem niet. Dus ben ik naar zijn baas gegaan en heb met hem afgesproken dat ik voorlopig het loonzakje voor de familie zou ophalen. Daarna ben ik naar de politie gegaan. Dat kon vroeger, daar kon je goed mee praten. Ik heb ze verteld wat er aan de hand was. Nou, ze hebben gelachen!
Daarna ben ik naar kruidenier Jongstad gegaan en met hem heb ik toen afgesproken dat alle boodschappen van de familie zouden worden opgeschreven. Dat rekende ik dan wekelijks af. Aan de moeder gaf ik elke week fl. 2,50 voor wat extra’s, daar was ze maar wat blij mee. De rest van het geld ging in de kluis bij Jongensstad, om voor ze te sparen.
Dat hebben we een ruim half jaar lang zo gedaan, en iedere keer deed ik minder controle, en daarna heb ik het helemaal losgelaten. Die pa kwam intussen niet meer in de kroeg en het gezin functioneerde weer. Niet alleen die moeder was blij met mijn hulp, ook de vader heeft me later nog bedankt voor wat ik voor hem gedaan had.