Vakantiewerk in Gouda in de jaren '70 Joke Boot

In Gouda was het bekend dat de firma Steenland voor het inpakken van chocoladefiguren 14-jarigen aannam. Daarvoor had je wel een werkvergunning nodig die je bij de gemeente kon ophalen. Toen dat geregeld was, solliciteerden mijn beste vriendin en ik en werden we voor twee weken aangenomen. Opgemerkt dient te worden dat ik het hier heb over de oude chocoladefabriek aan de Nieuwe Haven in Gouda. De eerste werkdag brak aan en we werden door de chef naar een lange tafel gedirigeerd, waaraan heel veel 14- en 15- jarige scholieren een plaats kregen. Twee aan twee bracht de chef een krat met chocoladefiguren, in ons geval sinterklaasjes. Een vrouw die er fulltime werkte, legde uit hoe het gekleurde papier met de afbeelding van de sint op de holle chocoladefiguur gelegd moest worden, om deze vervolgens in te kunnen pakken: neus van het papier op de neus van de sint, dan kon het niet mis gaan.

Na enige oefening werden we daar erg handig in en fanatiek gingen we aan de slag. Het krat was snel leeg en wij zwaaiden opgewekt naar de chef dat we klaar waren. Tot onze verbijstering werd er weer een nieuwe volle krat bij ons neergezet! Uit onze reactie bleek wel dat we nog niet echt veel werkervaring hadden. Maar geld verzoet de arbeid, dus opgewekt verwerkten we de ene na de andere krat. Al snel werd het werk eentonig maar gelukkig hadden we wat afleiding aan de radio waarop de arbeidsvitaminen werd uitgezonden (jammer genoeg geen radio Veronica, maar ach je kunt niet alles hebben). De chef was een strenge man: om naar het toilet te gaan moest je zoals op school, je vinger opsteken en hij gaf al dan niet toestemming. Viel je even stil met het inpakken, dan floot hij keihard op zijn vingers en maande je zo tot activiteit. In de koffiepauze zaten we in een ruimte van vier bij vier meter met aan de wanden banken met zo'n 25 meiden, waarvan de meerderheid rookte. Dat het bepaald geen ontspannen pauze genoemd kon worden, is duidelijk. In de grote lunchpauze vluchtten wij dan ook snel naar buiten om bij mij thuis te gaan eten en daarna konden we ook de middag, die eindeloos leek te duren, weer aan.

Tot mijn schande moet ik bekennen dat we ook wel eens, als we zoals we het toen noemden, heel melig waren, in plaats van de randen van het inpakpapier met lijm in te smeren, de lijm op de sinterklaasjes smeerden. Echt lekker zal dit in december niet geweest zijn.

Tot onze stomme verbazing werden we na een week van de scholierentafel afgehaald en afzonderlijk bij een ervaren kracht aan tafel gezet. Omdat het inpakken zo goed ging(!) mochten we moeilijker werk gaan doen: chocolade plaspotjes met een drolletje van schuim in het cellofaan verpakken. Hoewel dit toch een duidelijke promotie was baalden we behoorlijk, omdat we niet meer samen konden kletsen, lachen en roddelen onder het inpakken. En mijn inpakmevrouw was duidelijk niet gecharmeerd van mij, zodanig dat ze in de pauze dreigende woorden sprak: "Wacht maar, als we klaar zijn wacht ik je buiten op". Ik was verbijsterd en ook wel bang, maar door een supersnelle communicatieactie onder de vakantiewerkers werd ik door hen goed beschermd bij het verlaten van de fabriek. Na twee weken wisten we het zeker: hoewel we voor die tijd bijzonder goed betaald werden (48 gulden voor 40 uur arbeid) zouden we het volgend jaar toch een leuker vakantiebaantje gaan zoeken. Dat werd de destijds bekende bakker Kranendonk, die met zes filialen in Gouda een wereld aan werkervaring bood. Daar heb ik jarenlang in vakanties en op de zaterdagen in de winkel en de tearoom gewerkt, tot de bibliotheek in Den Haag mij een lucratievere bijbaan aanbod die ook nog beter betaalde en aansloot bij mijn opleiding.