Spritsen, stroopwafels en krulpijpen Loet van Vreumingen

Voor de één is het een fijne jeugdherinnering aan koude gure dagen met houten Friese doorlopers en koek-en-zopie. Voor de ander doet het denken aan dagenlang voor de TV zitten, kijkend naar Ard Schenk, Kees Verkerk en Sven Kramer en kornuiten op schaatstoernooien.

Voor mij en voor menig Gouwenaar heeft schaatsen ook zo’n eigen herinnering. Als ik aan schaatsen denk, denk ik aan de zondagen dat de tabakszaak van mijn ouders twee uurtjes open was om alle schaatsers te voorzien van krulpijpen. En even verderop kon je de bekende stroopwafels en spritsen bij de bakkers kopen. Dit was namelijk het bewijs dat je Gouda had bereikt en veilig thuis was gekomen. Al sinds 1900 was Gouda na een week strenge vorst dé eindbestemming voor schaatsliefhebbers. Fanatiekelingen, vooral uit Rotterdam, maar ook uit andere omliggende steden en dorpen, waagden zich op het ijs naar Tergouw.

Ten tijde van de tweede wereldoorlog, maar ook daarna naaide mijn moeder de krulpijpjes op de mutsen en de lange ‘Gouwenaar’ pijp op de rug met draadjes en veiligheidsspelden. En een stukje verderop konden mensen hun schaatsen nog laten slijpen en de banden vervangen. Was je een geoefend schaatser dan kon je in een dik uur wel van Rotterdam naar Gouda schaatsen. Eén schaatser is mij nog goed bijgebleven. De beste man had Rotterdam weer heelhuids met een intacte pijp bereikt, maar belde de volgende dag op voor een nieuwe lange pijp. Zijn zoontje was in tranen naar school vertrokken toen hij de pijp per ongeluk brak. De vader kocht maandagochtend snel een nieuwe pijp, zodat de pijp zogenaamd hersteld was wanneer de verdrietige jongen uit school terugkwam. Dit is voor mij wel een echt Gouds gevoel als ik terugdenk aan de strenge winters.