Sinterklaasavond 1944 Corry van Blokland Mobach

Ons gezin woonde halverwege de Joubertstraat, mijn vriendin Mink aan het begin ervan. Mink en ik zouden die avond Sinterklaas en Zwarte Piet zijn bij ons thuis, bij mijn broertjes en zusjes. Zij kon van haar oom, die directeur was van een school, een echt Sinterklaaspak lenen. Prachtige rode stof met gouden randjes. Alles erop en eraan. Mink, die een kop groter was dan ik, was natuurlijk Sinterklaas en ik dus Zwarte Piet.

De oom woonde aan het begin van de Krugerlaan en daar konden we ons verkleden. Die avond was het slecht weer, het waaide heel hard. De ramen van de huizen waren verplicht verduisterd, er was geen straatverlichting en de maan scheen niet door de bomen. Tegenwoordig met alle verlichting is het niet meer voor te stellen dat het zó donker kan zijn. We liepen met onze handen tegen de muren van de huizen in de Krugerlaan. Op de hoek bij de Herzogstraat gebeurde het: de wind was daar zo hard dat de mijter afwaaide. Doordat het zo donker was zagen we hem niet. Sinterklaas en Zwarte Piet kropen met de handen over de grond om de mijter te zoeken. We hebben een hele tijd gevoeld zo, tot we opeens mijn vader hoorden zeggen: “Corry, zijn jullie daar?”
“Ja we zijn hier.”
“Wat is er dan?”
“De mijter is afgewaaid, we konden ‘m niet vinden.“ Mijn vader had een knijpkat, die gaf een beetje licht. De mijter vond hij terug, een heel stuk verder in de poort.

Toen konden we eindelijk op visite. We hadden een jurk van Sjaan, mijn jongste zus, verknipt in allemaal stukjes. Die lapjes met streepjes en stippeltjes hadden we gebruikt om cadeautjes mee te maken, zakdoekendoosjes en zo. Want er was verder niks. De streepjes en stippeltjes waren erg herkenbaar. Sjaan zei: "hé dat is mijn jurk!" Toen we weggingen zag ze dat Sinterklaas dezelfde schoenen aan had als Mink. Het was een gedenkwaardige Sinterklaasavond!