Passanten in een oud huis Ronald Jansen

Ons huis, Oosthaven 14, is een mooi, ruim, fijn huis. We zijn hier slechts passanten. Het huis was er al veel langer dan wij er zijn en zal er ook langer blijven. Het heeft een karakter van zichzelf. Wij zijn meer opgenomen in het huis dan dat het ‘ons huis’ is. Dat klinkt wellicht wat sentimenteel, maar zo voelt het wel.

In het kadaster staat er bij het perceel ‘1432’. Het verhaal gaat dat het huis aan een oude stadsmuur vaststaat, een muurwoning was. Wellicht is er een gedeelte nog uit die tijd maar dat zie je niet. Het is eigenlijk een ratjetoe aan heel oud, een beetje oud en (relatief) nieuw. Wie er wat precies in de loop van de geschiedenis aan heeft veranderd is soms onduidelijk. Wij hebben de bijkeuken aangepast maar we komen daar niet aan de schouw met oude delfts blauwe tegeltjes of aan de ossenbloedrode kasten. Die knappen we wel op, zodat het er netjes uitziet maar die gaan we niet vervangen. Ooit zal het een bakkerij plus bakkerswinkel zijn geweest, voor ons is het echt een woonhuis.

De middeleeuwse structuur van een voorhuis, een middengedeelte en een achterhuis is nog te zien. Het perceel is 25 lang en vooraan is het 3,5 meter breed. Bij het achterhuis is de breedte 5 meter. Daar bevindt zich een grote oude bakkersoven. Via een luik in de tuin kun je een trap afdalen, zo’n 2 meter de grond in. Daar kom je in een stuk middeleeuwse riolering terecht, een verbinding tussen het water van de haven en de motte. Als het water aan de havenkant hoog stond, kon met een katrol een klep in de kadewand aan de Oosthaven omhoog worden geschoven en liep het water onder het huis door richting Motte. Wij hebben het laten restaureren. De kade muurtjes waren aan het wegzakken, we hebben het weer goed neer laten zetten. We komen er nooit maar dit is een van de dingen die je doet. Niet voor jezelf, niet voor de volgende eigenaars, maar voor zo’n huis. Om het zijn authenticiteit, zijn identiteit te laten behouden.