Misdienaar in de Kleiwegkerk Willem den Boer

In de jaren 50 was ik misdienaar. Misdienaar in de katholieke eredienst werd je als zeven- of achtjarige. Er was een kaart met Latijnse teksten die je moest leren uitspreken. Daarna leerde je je rol in het vraag-en-antwoordspel met de priester en wanneer je hem iets moest aanreiken. Maar bij welke buiging moest ik nou klingelen met de altaarbel? De eerste keer dat ik die mocht hanteren zei de priester na afloop “Dat was wel een uitbundig getingel!”

Misdienaar betekende ook soms een week lang 's morgens om kwart voor zes opstaan, zodat je om half zeven fris op het altaar kon staan voor de vroegmis. Dat was de eerste van de vier missen die dagelijks opgedragen werden. Mijn vader maakte me dan wakker. Hijzelf moest om kwart over zeven op zijn werk zijn, maar liep elke morgen nog even de kerk binnen. Ik moest het steegje links naast de kerk in, de trappen op en de deur door naar de voorhal. Vooral in de winter was dat behoorlijk donker, want die hele zaak werd slechts verlicht door een peertje boven de buitendeur en een peertje midden in die voorruimte. Daar stond de grote kuip met wijwater en nog wat kasten met schoonmaakspullen. Achterin was de toegang tot de eigenlijke sacristie, de kleed- en opbergruimte.

Soms kwam er iemand op school om mij met nog een paar jongens uit de klas te plukken. Dan waren we nodig bij een huwelijksmis of een begrafenisdienst. Afhankelijk van het budget was dat een eenvoudige of een ‘plechtige mis met drie heren’ (drie geestelijken en vier misdienaars). Vooral zo’n plechtige huwelijksmis was favoriet. Dan kregen de misdienaars na afloop een zakje bruidsuikers of een kwartje van het bruidspaar. Ooit kregen we een gulden!

Ik ben misdienaar gebleven tot mijn dertiende. Toen was ik de toga’s echt ontgroeid. De Kleiwegkerk werd in 1964 gesloopt toen er veel inwoners van de binnenstad naar de nieuwe wijken met nieuwe kerken vertrokken waren. Van de in totaal vijf kerken is er nu nog één in functie.