Maatje Mariëlla. Voor altijd. Bert en Inge de Geus

Mariëlla is een jonge meid die vol in het leven staat. Ze is derdejaars student, druk met volleybal, heeft een bijbaan, zit op kamers, gaat uit met vrienden en vriendinnen; ze geniet van de dag en maakt plannen. Na haar studie wil ze aan het werk, en ze heeft de wens om jong een gezin te stichten. Op 4 november 2001 komt aan al haar toekomstdromen abrupt een einde, als ze na een avond uitgaan wordt omgebracht. Verkracht en vermoord bij het Bolwerk, op loopafstand van haar huis. Voor haar ouders, Bert en Inge, haar zus Eveline, broertje Patrick en zusje Mirjam verandert het leven voorgoed. Een periode van intense rouw breekt aan. Mariëlla kan haar dromen nooit meer waarmaken.

Aan de houten eettafel delen Bert en Inge vol liefde herinneringen aan hun dochter. Vader Bert vertelt trots: “Mariëlla had haar leven al gepland. Ze bedacht dingen die ze wilde doen en maakte ze waar. Ze was altijd heel ondernemend. Zo organiseerde ze fietstochten en vakanties met vriendinnen, wilde ze in een band (en dat gebeurde ook), en regelde ze haar eigen open dag aan de universiteit in Utrecht voor haar studie Natuurwetenschap en Innovatiemanagement. Haar plaatje had ze voor zich. We hoefden niet te duwen. Ze ging ervoor.”

In de hoge, gezellige huiskamer is een speciaal hoekje voor Mariëlla ingericht. Een prachtige foto van Mariëlla pronkt in een mooie lijst met daaromheen wat beeldjes en een kleine groengrijze urn in de vorm van een vogel. Nadat haar graf na ruim vijftien jaar is geruimd, is Mariëlla gecremeerd. Bert laat de foto zien die is gemaakt in de jongerensociëteit So What op de laatste avond dat Mariëlla leefde. “Er is geen dag is dat ik niet aan mijn kind denk. Eigenlijk is ze ieder moment bij mij in gedachten”, brengt moeder Inge onder woorden.

De foto van Mariëlla op de dansvloer spreekt tot de verbeelding. Met haar slanke lijf, haar lange, donkerbruine haar dat ver over haar schouders valt en haar grijsgroene ogen dicht, beweegt ze op de muziek. Levendig. Zo vaak als ze kan, gaat ze naar So What. Aan de deur nog even leuren om naar binnen te komen. En dan plezier hebben, dansen. Dat gaat er soms wel even ruig aan toe. Met haar tattoo, lang voordat iedereen er één heeft, leren bandjes om haar pols en sneakers wijkt ze niet voor grote gasten op de dansvloer. Een beetje vriendschappelijk geduw en getrek op rocknummers van Rammstein kan de pittige Mariëlla prima aan.

Energie heeft ze voor tien. Voordat ze ’s nachts op de dansvloer staat, heeft de jonge meid er al een hele dag van bewegen op zitten. Van kinds af aan zit ze op volleybal bij de Goudse vereniging Jodan Boys [inmiddels Vollingo - red]. Bert blikt terug op het verre verleden waarin Eveline en Mariëlla bij de mini’s kwamen. “Mariëlla werd spelverdeler, volgde extra regiotraining, speelde wedstrijden, was scheidsrechter, trainer en maakte een jaar lang het clubblad. Ze was fanatiek in haar spel. Zo was ze in alles. Ze dook er helemaal in.”

Volleybal is voor Mariëlla veel meer dan een sport. Iedere zaterdag na de thuiswedstrijden blijft ze met andere teamgenootjes hangen. Kletsen, biertje drinken en kaarten. Hangend op de schoot van haar vriend Gijs. Soms bestelt ze een satéschotel bij de kantine van Jannie en Richard, op andere momenten gooit ze laat in de avond thuis nog even wat in de frituur. Inge glimlacht bij de herinnering: “Ik ben vaak wakker geworden door de frituurlucht en de herrie als ze midden in de nacht gingen snacken, borrelhapjes maken.” Bert vertelt dat hun dochter soms tussen volleybal en So What nog gaat werken in de Beursklok. Bij dit café-restaurant aan de Hoge Gouwe heeft ze een bijbaan.

Het jongere zusje Mirjam komt de woonkamer binnenlopen. Sprekend Mariëlla. Haar gezicht, figuur, oogopslag en uitdrukkingen, doen denken aan twintig jaar geleden. Mirjam was destijds tien en is inmiddels uitgegroeid tot een volwassen vrouw. Ze herinnert zich haar oudere, zorgzame zus: “Ik weet nog dat ze mij rekenles gaf uit boekjes, die heb ik nog bewaard.” Haar oudere zus Eveline noemt haar ‘maatje’. Inge omschrijft: “Eveline en Mariëlla schelen precies twintig maanden en toen ze net leerde praten, was de naam ‘Mariëlla’ te moeilijk om uit te spreken. Maatje was makkelijker en sinds die tijd noemen we haar maatje. Nog steeds.”

Het veel te korte leven van Mariëlla speelt zich vooral af in Gouda. De stad is in shock als bekend wordt dat ze is vermoord. Er komt een stille tocht waarin duizenden mensen meelopen. De wandeling gaat langs steegjes en straatjes in het centrum waar Mariëlla zelf zo vaak fietste. De stilte is dan oorverdovend. So What organiseert een herdenkingsavond. Tijdens het nummer van de Franse band Saint Germain ‘I want you to get together’ vormen bekenden en onbekenden een kring van tranen.

Voorzichtig pakt Inge het oude poëziealbum erbij en laat het versje lezen dat ze aan haar dochter schreef toen ze vier was. Inge: “Op Mariëlla’s verjaardag vieren wij haar geboortedag. Ik haal gebak in huis. We blijven herinneren wie ze was als mens. We eten met het gezin en laten ballonnen op. Op haar sterfdag staan we stil bij haar overlijden en gaan we met elkaar naar het monument. Ik schrijf voor die dag een verhaal over wat het met ons doet en lees dit voor. Het is fijn dat er ook anderen bij zijn. Je denkt op zo’n moment aan wat er had kunnen zijn.”

Inmiddels zijn Bert en Inge trotse opa en oma van vijf kleinkinderen. “Het leven gaat door”, beschrijft Inge. “Bij de herinneringen aan Mariëlla gaat het vaak over haar intelligentie, muzikaliteit, creativiteit, zorg voor de ander. Maar dat is voor mij allemaal niet meer zo belangrijk. Ik mis gewoon mijn kind Mariëlla. Mijn dochter van wie ik zoveel van houd en die ik iedere dag meer mis! Het is het belangrijk dat ze in onze gedachten blijft en dat haar naam genoemd blijft worden. Als ze nergens meer genoemd zou worden, is ze er echt niet meer.”