#96
Lichtpuntje Larissa Olkhovsky Gerda den Hollander
Dit verhaal is geplaatst in de categorie personen & verenigingen.
Alle categorieënWat het leven in Gouda voor mij leuk maakt, zijn niet alleen die historische binnenstad of alle culturele geneugten, maar de mensen die er wonen, en meer in het bijzonder: diegenen met wie je een klik hebt.
Wat het leven in Gouda voor mij leuk maakt, zijn niet alleen die historische binnenstad of alle culturele geneugten, maar de mensen die er wonen, en meer in het bijzonder: diegenen met wie je een klik hebt. En dat zijn meestal gewone mensen, waar je in de geschiedenis niets van terugziet. Een groot gemis voor latere generaties! Daarom richt ik hier graag een klein monumentje op voor één van hen: Larissa Olkhovsky. We leerden elkaar kennen bij de vrouwensportschool Versus, waar de 70-plusser opviel door haar gevorderde leeftijd, haar optimistische levenshouding en haar oprechte belangstelling voor de mensen om haar heen. Na de les werd er flink wat afgepraat in de sauna of tijdens de koffie en zo kwam ik meer over haar te weten.
Pelgrimstocht
Net als ieders leven kende dat van Larissa ups en downs, waarvan de downs niet de minste waren: twee volwassen dochters verloren aan kanker en een echtscheiding. Een mens zou van minder al somber kunnen worden. Zo niet Larissa: zij liep de Pelgrimstocht naar Santiago de Compostella als eerbetoon aan de dochter, die door ziekte maar een kort stukje van dit pad had kunnen lopen. Als kind was Olkhovsky ook al zo doortastend. Haar jeugd was verre van geweldig: vader onbekend en als kind ongewenst in een Russisch vluchtelingengezin in Marseille. Moeder moest Larissa niet en haar bizarre jeugd voerde onder meer langs kindertehuizen en afgelegen boerderijen, waar ze koeien moest hoeden.
Kungfu-oma
Toch kwam Larissa in Gouda dankzij die moeder, die na de oorlog met een Nederlander was getrouwd. Larissa werd hier verliefd, trouwde, schonk het leven aan drie dochters en dreef samen met haar man diverse broodjeszaken (een op de Karnemelksloot en een op de Markt) en een sauna aan de Vest. Toen ik in het coronajaar 2020 een Lichtpuntje mocht weggeven aan iemand die dat verdiende, hoefde ik niet lang na te denken. Al zag ik Larissa minder, haar positivisme en de manier waarop zij tegen het leven aankijkt, zal mij altijd voor voorbeeld blijven. Ze is altijd volkomen zichzelf, en ook niet bang: enkele jaren terug haalde ze zelfs de (landelijke) pers als kungfu-oma, nadat ze eigenhandig een belager haar huis uit werkte!
Ik hoop nog lang haar stadgenoot te mogen zijn.