Kun je Gouds worden? Gerda den Hollander

Mijn wortels liggen in Voorburg en ik kende Gouda doordat mijn jeugdvriendin er was gaan wonen. Ook had ik wel eens een interview in de Goudse Schouwburg en hoorde ik ooit van Leo Vroman zelf hoe hij zijn jeugd hier had beleefd. Nog begin jaren negentig moest ik ontkennend antwoorden toen een collega vroeg of ik, als cultuurredacteur, het Kaarsjesfeest in Gouda kende. Wist ik veel dat ik een paar jaar later Utrecht zou verruilen voor Gouda en dat ik net zo enthousiast zou worden voor dit lichtjesfeest als hij! Maar Gouda kwam pas in beeld toen ik een Rotterdams lief kreeg en we ergens tussen zijn en mijn werk in wilden gaan samenwonen. De zoektocht viel niet mee, tot we in 1997 ons paleisje aan de Achterwillenseweg ontdekten. Nu willen we niets anders meer.

Gouda bleek veel behalve ons huis nog veel meer schatten te herbergen. Natuurlijk de historische binnenstad, waar we niet wonen, maar wel goede sier mee maken tegenover vrienden en bekenden. Helemaal nu we gecertificeerd Goudoloog zijn! Die cursus kan ik trouwens iedereen aanraden, ook mensen die hier geboren zijn. De stad is er voor mij nog veel meer door gaan leven. Als cultuurliefhebber ben ik ook blij met de bios, bieb en de Garenspinnerij. Ik sport graag bij Versus, een heerlijk kleinschalige vrouwensportschool, prik graag een vorkje in een van de vele restaurants en verheug me over bijna alle bewonersinitiatieven op Gouda Bruist. En ben ik het stadsgewoel beu, dan lonken de Goudse Hout en de Reeuwijkse plassen.

Mijn liefde voor mijn naaste omgeving leidde tot een plekje in wijkteam Achterwillens en daar leerde ik meer over de polder Willens, waar onze wijk in ligt. De ontginning van dit stukje ‘dik water’ begon zo’n duizend jaar geleden, dus ruim voor er sprake was van de huidige binnenstad. Voor ons in de wijk een goede reden om volgend jaar niet alleen 750 jaar stadsrechten te vieren, maar ook 1000 jaar polder Willens. Dat willen we doen met de Willenssofa, een ‘poldersofa’ van mozaïek. Past mooi in het jubileum thema ‘Geef Gouda door’. Iets dat ik in meerdere vrijwilligers clubs doe, zoals in dit Goudse verhaal en bij het fotoproject Kijk op Straat.

Want al ben ik hier niet geboren en volgens de definitie van Leo Vroman hierboven niet ‘eeuwig Gouds’ toch voel ik me een Gouwenaar. En mocht dat niet tellen: ik heb er in elk geval één voortgebracht: onze fantastische in Gouda geboren zoon, die de stad op zijn manier beleeft zoals je op de foto kunt zien.