Is mevrouw thuis? Jo Eegdeman

Waar je bij het vallen van de avond de kikkers hoorde kwaken langs de boerensloten en hooguit af en toe een koe hoorde loeien.

September 1980 kwam ik als 20-jarige te wonen op Nieuwe Haven 27, naast een groenteboer die David heette en dag en nacht aan het werk was. Zijn enige ontspanning was het rammelen met een bus met duivenvoer op zijn platje om zijn uitgevlogen duiven weer op hok te krijgen. Dat je niet de ramen open moet laten staan als je gaat werken leer je snel als bij thuiskomst blijkt dat je woonkamer vol duiven en duivenpoep zit. Maar ach, David maakte dat goed met een sappige ananas, dan moet je verder niet klagen. Naast het pand van David staat de Vrouwetoren uit 1489, laatste restant van de Onze-Lieve-Vrouwekapel. Vanuit mijn keukenraam kon ik precies op de klok van de Vrouwetoren zien hoe laat het was. Ik gebruikte de klok zelfs als eierwekker, zo handig! Ik was minder blij met de toren toen ik de eerste nacht elk half uur recht overeind in bed zat bij het oorverdovend slaan van de klok. Maar ook daar wen je aan.

Drie jaar later verhuisde ik naar de van Swietenstraat; een ‘voorname’ straat met herenhuizen. Samen met mijn zus was ik druk in het huis aan het werk in schilder-outfit. Omdat we geen verf in ons haar wilden krijgen, hadden we beiden zo’n doorschijnende douchemuts op die je in hotels krijgt. Toen ik de deur open deed nadat er was aangebeld stond er een keurige heer met een aktentas die me van boven tot onder opnam en toen lijzig vroeg 'Is Mevrouw thuis?'. Verbouwereerd kon ik alleen maar stamelen 'Ik zal even kijken….'. Toen mijn zus en ik in de keuken waren uitgelachen ben ik meneer gaan zeggen dat mevrouw niet thuis was en gevraagd of ik een boodschap kon doorgeven. Ik heb hem niet meer teruggezien.

Nu woon ik in de Peperstraat. Om de hoek staat op de muur van de Korte Raam de tekst van voormalig stadsdichteres Klara Smeets. “Raambuurt. Eigenwijs dorp in de stad.” En zo voelt het ook. Alsof ik weer thuis ben.