In Onder de Boompjes Ton van Vliet

Tijdens het basisjaar fotografie in Utrecht, waarvoor ik me ooit inschreef, kregen cursisten de kans hun vaardigheden te oefenen buiten de deur. Van een uitstapje naar Amsterdam herinner ik mij dat ik gefascineerd raakte door de stillere routes. De achterkanten van de grote winkels, zonder opsmuk en mooie façades. Komt die interesse misschien voort uit mijn jeugd? Komt het door de avonturen die ik beleefde in mijn straat?

Onder de Boompjes. De straat die mooi de bocht volgt van de Kromme Gouwe. Op een stoere kinderfiets met breed stuur vond ik het geweldig dat hele stuk, achter de huizen van de overburen, tot ‘het eind’ door te crossen. Langs de achterkanten van de schuren en de smalle paden leek het of ik nog harder kon fietsen. Ook dat hoogteverschil in de zijpoorten vond ik spannend. Dat hele pad lag meters lager. Bij het Koekoeksplein was weer een poort als je de straat overstak, met nog meer nieuwe dingen. Bij de duivenvereniging linksaf de Roerdompstraat door, terug over het Vogelplein, weer een poort inschieten bij het winkeltje van de Karekietstraat en naar huis. De Lazaruskade had ook zo’n laag gedeelte met mooie huizen en een stukje land erachter. Geweldig speelterrein voor ons avonturiers. In de jaren 70 kwamen daar nieuwbouwhuizen. Een boeiende plek om te wonen met dat enorme veevoederbedrijf De Producent vlak naast ons in de straat. Met die bonkende machine achter de muur waarvan je niet veel snapte. De binnenvaartschepen. Gefascineerd kijken hoe de schippers achteruit terug moesten varen en met veel kabaal hun schroeven lieten tollen om bij te sturen.

Veel is allang verdwenen maar de oude sfeer is er nog.

Als mensen vroegen waar ik woonde, was mijn antwoord: “In Onder de Boompjes”. Soms varieerde ik en was het: “Op Onder de Boompjes”. Verwarrend voor een schoolgaand kind. Inmiddels weet ik dat het gewoon is om op of in of aan Ekster (Bergambacht), Platte Knoop (Almere) en Middellandse Zee (Woerden) te wonen.