I came here for the cheese Jan Lemmen

Het bezit van het certificaat van de cursus Goudologie is daarbij een pluspunt. Nu zijn er inmiddels al heel veel Goudologen, dus wanneer je dan ook nog een paar talen spreekt nemen je kansen aanmerkelijk toe. Toen mij werd gevraagd in welke vreemde talen ik een rondleiding zou kunnen houden antwoordde ik overmoedig: “Frans en Engels”.

Nou dat viel best tegen. Dan krijg je de eerste rondleiding met een Engelstalig gezelschap, je bent bloednerveus en in je beste ‘charcoal English’ probeer je er het beste van te maken. Er volgden meer rondleidingen met Engelstalige gezelschappen, het ging steeds beter en ik begon er steeds meer plezier in te krijgen. Daarbij kwam dat de dames van de VVV in overleg met de touroperator duidelijke afspraken hadden gemaakt over het programma voor de rondleiding en ons als gids meer houvast boden.

Zo werd voor een gezelschap, dat een bezoek aan het van Gogh museum in Amsterdam combineerde met een bezoek aan Gouda, Maurits Tompot ingehuurd om een praatje te houden over de St. Janskerk en in het bijzonder over de Goudse glazen. Maurits hield een gloedvol betoog en ik zag dat een oudere Amerikaanse dame met haar hoofd iets naar haar buurvrouw neeg en zei: “He’s good”. Het antwoord van de buurvrouw: “Yes, he’s really good.”

Amerikanen zijn er erg op gesteld dat je levert wat is beloofd. Ik moest een keer een Amerikaans gezelschap in Rotterdam ophalen. De bedoeling was dat ik met de trein naar Rotterdam zou gaan en daarna bij de haven, waar hun cruiseschip lag afgemeerd, op de bus moest stappen die bestemd was voor deelnemers aan een de dagtocht naar Gouda. Toen ik in de bus stapte werd mij een draaiboek in de handen gestopt dat zo gedetailleerd was dat het voor mij direct duidelijk was dat mijn taak voor die dag niet veel meer inhield dan ervoor te zorgen dat het gezelschap precies op tijd op de plaatsen was die in het programma waren voorzien. Wat ik nogal komisch vond, was dat in het draaiboek precies was aangegeven op welk tijdstip in de bus ‘a candy’, een snoepje, moest worden uitgedeeld. Tijdens de busreis werd door een ingehuurde meneer een verhaal gehouden over Holland in het algemeen en Gouda in het bijzonder dat bij mij de indruk wekte dat een cursus Goudologie aan hem goed besteed zou zijn.

Hoe gedetailleerd je het ook opschrijft, kennelijk kun je toch niet voldoen aan de verwachtingen van alle deelnemers aan zo’n dagtocht. Ook nu voorzag het programma in een optreden van Maurits Tompot en ik vond dat Maurits weer topvorm was, maar kennelijk was dat aan een, bozig kijkende, dame uit het gezelschap niet besteed. Midden in het betoog van Maurits wenkte ze mij en zei: “Guide, will you please come over here. I came here for the cheese and not for the church.”

Een ander voorval. Vaak moesten wij als gidsen buitenlandse toeristen voor een rondleiding ophalen bij de Veerstal waar het rivier cruiseschip waarmee ze naar Gouda waren gekomen lag afgemeerd. Wij werden dan van audiosets voorzien en trokken zo met het gezelschap de stad in. Op zekere dag moesten we met drie gidsen een grote groep buitenlandse gasten ophalen. Maar, op het tijdstip dat wij onze gasten moesten ophalen lag er nog een andere boot aan de kade en duurde het bijna drie kwartier voordat wij met onze wandeling konden starten. Ik had alle tijd, maar mijn collega’s hadden aansluitend aan het (geplande) einde van de wandeling afspraken gemaakt die ze niet meer konden verzetten; noodgedwongen moesten ze de wandeling inkorten. Na afloop van de wandeling kuierde ik met mijn gezelschap over de Westhaven in de richting van de Veerstal. Aan de overkant, aan de Oosthaven zagen we een groep, die kennelijk de wandeling met een van mijn collega’s er al op had zitten, richting centrum lopen. Boos riep een van hen naar ons: “W’ve only got one hour.”