#477
Het mooiste beroep ter wereld Anja Wortman
Dit verhaal is geplaatst in de categorie bedrijvigheid, kunst, cultuur & onderwijs.
Alle categorieën“Mijn moeder vertelde dat ik als kind al lesgaf aan de bloemen op het muurtje in de tuin, dus het zat er altijd al in.” Anja Wortman (73) is de juf die je elk kind gunt. Ze begon als gymjuf in Leidschendam, waar haar jongere zusjes haar het leven zuur maakten door haar vogelnestjes te laten voordoen – die ze niet kon.
Haar levenslange professie bracht haar ook naar een school in Ghana. In Gouda werkte ze op de Casimirschool, ‘t Palet en was ze schooldirecteur in Oosterwei (nu Wereldwijs). Haar herinneringen aan het ‘het mooiste beroep ter wereld’ zijn legio, maar ze koestert vooral die aan de jaren in het AZC in Waddinxveen.
Mooie tijd bij het AZC
“Ik werkte bij ‘t Palet toen ik Christien van Denderen leerde kennen. Wij hadden een circusproject en zij kwam de spullen lenen om te gebruiken in haar klas in het AZC. Toen ik daar langs ging, was ik meteen verkocht: die ambiance midden in de polder, met een diversiteit van mensen die proberen wat van het leven te maken. Ik heb opgezegd bij ‘t Palet.
De lesstof moest je loslaten, je had kinderen van allerlei niveaus in een groep. Zo mooi als je een kind in korte tijd ziet groeien als het in het Nederlands leert communiceren. En de mensen daar, meest Afrikanen, sloten je in de armen. De ouders waren soms jaloers: zij zaten de hele dag in de containers, terwijl de kinderen rondscharrelden in het tuintje waar we ze alles over groente leerden, of op excursie gingen naar het Rijksmuseum.”
Sinterklaas op de grasmaaier
Ze moet nog lachen als ze denkt aan die keer dat ze de stoeltjes buiten hadden gezet om de koeien in het omliggende weiland te tekenen. Kwamen ze na de lunch terug: weg koeien. Of die keer dat er moest worden geoefend met de aankomst van Sinterklaas. “Stonden we daar liedjes te zingen, kwam Mike, die Sinterklaas zou spelen, aanrijden op een grasmaaier! Op de dag zelf kwam hij opeens op een paard. Maar ze deden overal aan mee. Natuurlijk zie je ook veel verdriet, maar we lachten heel veel op het AZC. Toen het weg moest, vond ik dat verschrikkelijk.”
Lesgeven naar behoefte
Anja keerde terug naar ‘t Palet en werd al gauw gevraagd als directeur in Oosterwei. Dat paste haar uitstekend, want ook daar kreeg ze te maken met kinderen met een buitenlandse achtergrond. “Niet alleen uit de wijk, maar asielzoekers vanuit de omgeving. Ik kon hier aan de buurt laten zien: het zijn ook mensen, al komen ze hier niet vandaan. En lesgeven naar behoefte. Dus als het sneeuwt, alles laten vallen en door de sneeuw gaan banjeren.” Na haar pensioen gaf ze nog les als invaller en bijles, tot corona arriveerde. Daar blijft het bij, al kriebelt het soms bij haar, gezien de huidige vluchtelingenstroom.
En ‘juf’ Anja kan geen stap in de stad zetten zonder een oud-leerling, ouders of een oud-collega tegen te komen …