Het Gouds Metaheerhuis Donald Pagrach

Niet zoals elders op de Joodse begraafplaats. Eigenlijk raar dat je als Goudse Joodse bejaarde permanent zicht hebt gehad op je volgende fase: de plaats waar je dode lichaam naartoe gaat. Maar misschien was dat ook wel rustgevend. Dat je weet waar je gewassen wordt, dat je daar aangekleed word, dat daar alle rituelen gedaan worden.

Ik ben voorzitter van de Stichting Gouds Metaheerhuis. In de jaren 90 werd het huisje gerestaureerd en later werden er de namen van de 388 vermoorde Goudse joden op een plaquette op de muur geplaatst. Van de oorspronkelijke functie is bij de restauratie weinig bewaard gebleven. De kracht van het Metaheerhuis nu ligt voor mij in de educatieve functie. Herdenken, gedenken en bedenken staan centraal. Herdenken, dan kijk je naar het verleden. Bij gedenken sta je stil bij wat het heeft gebracht, bijvoorbeeld De Universele Rechten van de Mens. Bij bedenken gaat het over stilstaan bij wat je zelf kan doen om te zorgen dat dit niet weer gebeurt.

Ik vertel daarom in het Metaheerhuis de verhalen van die namen aan de muur aan leerlingen. Opgepropt in dat kleine huisje lezen ze wat er op de muur staat. ‘Kijk iemand van 90.’ ‘Kijk, een baby van 5 maanden’. En dan vertel ik dat de mensen die die baby van 5 maanden hebben vermoord ook kinderen zijn geweest, ook op school hebben gezeten, net als jullie. Ik vraag ze dan: 'Zouden jullie ook mensen kunnen doden?' En dan roepen ze allemaal ‘nee, nee, dat kan ik niet.' Dan vraag ik ze hoe zij ervoor gaan zorgen dat dit nooit meer gebeurt. Zo wil ik via het Metaheerhuis eraan bijdragen dat discriminatie, want dat is antisemitisme uiteindelijk, wordt voorkomen. En dat kan alleen als mensen elkaars verhaal leren kennen.