Het kerkhof komt tot leven Koos Massar

Er liggen bekende Gouwenaars en gewone mensen, van allerlei geloven. Je had hier eersteklas en tweedeklas plekken. Familieleden liggen vaak samen, maar soms liggen vreemden bij elkaar. De verhalen achter de graven zijn terug te vinden in de archieven, in registers, in oude kranten, in overlijdensadvertenties of berichten over ongelukken. Ook bezoekers komen soms met nieuwe informatie.

Ik ben als een van de vrijwilligers en beheerder van de Stichting Oude Begraafplaats ooit begonnen met verbetering van de bestaande inventarisatie van de graven, lekker buiten een voor een alles opmeten, bekijken en beschrijven. Eerst in mijn eentje, maar al snel samen met mijn vrouw. Gaandeweg doe je ontdekkingen en vind je van alles. Resten van kettingen, symbolen waarvan ik de betekenis (nog) niet kende. En ja, ook botten in ondiepe grond. Allemaal puzzelstukjes om het verhaal van elk graf en van de begraafplaats zelf zo compleet mogelijk te kunnen maken. Het kerkhof komt zo voor mij tot leven.

Die verhalen zijn me dierbaar, bijvoorbeeld het verhaal van baboe Semi. Op het graf staat een bijzondere steen van zwart glas met daarin een tekst in het Maleis geëtst. In vak B, vlakbij een grote boom. Zij was het kindermeisje van de twee dochters van het echtpaar Bakker in Indonesië. Bakker werkte daar voor een elektriciteitsmaatschappij. In de winter van 1926 kwam het gezin, met de baboe, naar Nederland. Ze logeerden bij familie aan het Van Bergen IJzendoornpark. Rond de kerst kwam de baboe tegen de gaskachel aan en haar kleding vatte vlam. Niet lang daarna is ze aan haar verwondingen overleden. Semi moet heel wat hebben betekend voor het gezin. In 1942 heeft meneer Bakker de grafrechten ook nog eens met twintig jaar verlengd. Er gaan zoveel verhalen schuil achter al die graven!