Grote liefdes, bonbons en borsthoning Diana Hendriks

Ik werd verliefd op een jongen die in Gouda woonde. Mijn fiets bracht me geregeld naar zijn school. Het ging uit maar daarna dook er een andere knappe Gouwenaar op. Ik was 15 en flink verliefd. Hoe vaak ik naar Gouda ben gereden weet ik niet meer. Met de trein, in de bus en op de fiets. Leonidas en Erica werden niet meer bezocht. Wel stonden we gearmd op kaarsjesavond naar de lichtjes te kijken. Een gelukkigere puber kon je je niet voorstellen. Helaas kwam ook aan die liefde een einde.

Vijf jaar later verhuisde ik naar het midden van het land, vervolgens naar Flevoland om aansluitend in het oosten van het land aan de prachtige IJssel te belanden. Daar trouwde ik met een man waar ik vroeger mee op de mavo had gezeten. Hier, in het westen. Twee jaar geleden zijn we teruggekomen. Terug naar ‘onze eigen grond’. Hier voelt het goed, hier voel ik me echt weer thuis.

We troffen een woning in Gouda, anderhalve straat van waar mijn eerste Goudse lief gewoond heeft én op loopafstand van het huis van de ouders van de tweede Goudse knapperd. Je begrijpt hoeveel herinneringen er ondertussen al gepasseerd zijn. Erica is er gelukkig nog, nu op de Kleiweg. Mijn moeder is helaas overleden, maar zo nu en dan koop ik nog wel een bonbonnetje bij Leonidas en toast op haar en op mijn mooie herinneringen uit mijn tienertijd in Gouda.