Foto's van de toekomst Sophie

Omdat ik zo versteld sta door alles heb ik niet door dat ik een grote wond heb op m'n knie. Ik heb blijkbaar een harde klap gemaakt toen ik van me fiets afrolde. Ik stond op en keek om me heen. Dus dit is 2051. Het zag er niet zo uit als ik had verwacht. Ik was in de binnenstad net zoals eerst alleen nu was het veel kleurrijker.

“Hallo,” zei de helm weer, “Je hebt precies vijf uur de tijd om van 2051 te genieten. Maar dit moet je onthouden: als je niet binnen vijf uur vertrekt, dan blijf je vastzitten in de toe …” Ik verstond het laatste woord niet meer, want ik deed zo snel mogelijk mijn helm af en hing hem weer terug aan de fiets. Ik moest alles uit die vijf uur halen. En toen besefte ik pas hoe uniek dit was.

Ik bedoel maar, waarschijnlijk ben ik de enige op de wereld die een keertje in 2051 is geweest! Ik weet nu al, als ik terugga naar 2021, dat niemand me gaat geloven. Ik moest dit op een manier vastleggen. Wacht eens even, ik heb me telefoon bij me! Ik voelde in mijn jaszak, maar er zat geen telefoon meer in. Waarschijnlijk is die eruit gevallen toen ik hiernaartoe kwam. Misschien kan ik hier wel een nieuwe vinden. Maar waar? Misschien in het winkelcentrum? Ik zette een stap maar toen had ik pas door hoeveel pijn mijn knie eigenlijk deed. Ik probeerde nog een paar stappen te zetten, maar het ging niet. Als ik met dit tempo naar het winkelcentrum moest dan kost me al een uur of 2!

Ik was net aan het nadenken over hoe ik naar het winkelcentrum kon komen, toen ik ineens een harde knal achter me hoorde. Ik draaide me om en zag een apparaat wat ik nog nooit eerder heb gezien. Het leek op een vliegtuig en een auto ineen. Er stapte een vrouw uit het apparaat. Ze kwam naar me toe lopen en zei: “Oh meisje, hoe kom je aan die wond op je knie?” Ik keek even naar de gouden fiets en zei: “Ik ben gewoon gevallen.” “Het is een flinke wond,” zei de vrouw, “Kan ik je helpen?” Ik dacht even na en zei: “Uhm, het zou wel fijn zijn als je me een lift kan geven naar het winkelcentrum.” De vrouw zei: “Maar natuurlijk, stap maar in.”

Ik ging naast haar in het apparaat zitten en vroeg: “Hoe heet dit ding eigenlijk? ”De vrouw keek me lachend aan. “Dit is een vliegende auto, dat weet je toch wel?” “Ja, ik maakte maar een grapje.” De vrouw klikte wat knopjes in en zei: “Houd je vast!” We stegen op en vlogen supersnel over de stad heen. Wow, dit ging nog sneller dan de snelste achtbaan waar ik ooit heb in gezeten! Binnen drie minuutjes waren we bij het winkelcentrum. Ik stapte uit en bedankte de vrouw. “Ik moet nu weer naar mijn werk toe,” zei ze. Ze pakte een kaartje uit haar zak en zei: “Kom ook zo even langs voor die wond op je knie.” Ik nam het kaartje aan en stopte het in me zak. De vrouw stapte weer in de vliegende auto en binnen een paar seconden was ze weg.

Nu maar op zoek naar een Apple Store. Het zag er anders uit dan nu. Ik bedoel: vroéger. Ik liep naar binnen. “Waar kan ik u mee helpen?” zei een hoge stem. Ik keek om me heen maar zag niemand. “Hallo, hier beneden.” Ik keek naar beneden en zag een schattig robotje staan.

“Mijn naam is Update 83.537.462 JLJS.”
“Uhm…. oké. Kan jij mij helpen met een nieuwe telefoon vinden?”
“Maar natuurlijk,” zei de robot, “Wat voor zou je willen hebben?”
“Uhm, een iPhone 12 zou wel fijn zijn.”
“Een iPhone 12? Ik weet niet waar u het over hebt. Wilt u misschien het nieuwste model, een iPhone 5537XS?”
“Wow, dat die al bestaat! Ja, doe die maar. Hoe duur is die?”
“500 penkies.”
Penkies? Vast een nieuw betaalmiddel. Ik voelde in me broekzakken. Er zat alleen maar 5 euro in. Ik gaf het aan de robot.
“Wat is dit?”
“Uhm, een nieuw betaalmiddel, dit gebruiken ze al in Amerika.” Ik hoopte dat de robot het zou geloven.
“Vooruit dan maar, veel succes met uw iPhone 5537XS.”

Ik liep de winkel uit met de telefoon. Nu maar uitvinden hoe dit ding werkt. Na een poosje kwam ik erachter hoe je foto's en filmpjes kon maken. Ik heb al een paar foto's van de binnenstad genomen. Ik wankelde weer door en voelde aan me knie. Ja, dat wordt een bult. Toen dacht ik terug aan de vrouw die me hierheen hielp. Ze kwam me erg bekend voor maar waarvan wist ik niet. Ik deed mijn handen in mijn zakken en voelde het kaartje weer, die de vrouw me had gegeven en pakte het uit mijn zak. Ik las het kaartje en geloofde me ogen niet! Op het kaartje stond: Dr. Sophie, kom langs bij het Groene Hart. Dat was ik! Ik was de vrouw die mezelf had geholpen! Ik moest haar, ik bedoel: mezelf weer vinden. Op welke manier kom ik zo snel bij het Groene Hart ziekenhuis? Toen keek ik omhoog. Maar natuurlijk, ik moet gewoon nog een lift regelen met een vliegende auto. Ik moest de aandacht trekken van de bestuurders.

“Hallo, kunt u me helpen!?” riep ik zo hard als ik kom omhoog. “Halloooooo, help me!”
Na een poosje kwam er eindelijk een vliegende auto naar beneden.
“Waar kan ik je mee helpen?” zei de bestuurder.
“Kunt u mij een lift geven naar het Groene Hart ziekenhuis?”
“Maar natuurlijk,” zei de bestuurder. En ik stapte in. Binnen een paar minuten waren we er. Ik bedankte de chauffeur en liep naar binnen. Wow! Dit zal er ook veel anders uit dan eerst. Ik liep naar de balie toe en zei: “Ik heb een afspraak met dr. Sophie. Kan ik nu naar haar toe?”
“Maar natuurlijk,” zei de man achter de balie, “Je kan haar vinden op kamer 28.”Ik moest een paar trappen op en toen door een paar gangen lopen, maar toen was ik er eindelijk. Ik klopte aan op de deur.

“Kom maar binnen,” hoorde ik mezelf zeggen. Ik liep naar binnen en keek de vrouw aan. Zo zag ik er dus uit als ik 41 was.
“Hey, jij bent dat meisje dat ik een lift heb gegeven. Moet ik je nog helpen met je knie?”
“Nee, daar gaat het goed mee, ik wou eigenlijk wat aan jou vragen.”
“Nou, kom maar op met die vraag.”
“Heet jij echt Sophie?”
“Ja, waarom?”
“Omdat jij dan …” Ik durfde me zin niet af te maken. “Omdat jij, uhm ... omdat jij dan een oude vriendin van mijn moeder bent.”
“Oh echt? Wat grappig! Kan ik je nog ergens anders mee helpen?”
Ik keek op de klok. Het was al 4 uur en 45 minuten later! Ik had nog maar een kwartier!
“Kunt u me zo snel mogelijk naar de binnenstad brengen?”
“Maar meisje, ik ben aan het werk.”
“Alsjeblieft, ik heb u nodig.” Ik was even stil en keek haar aan … of mezelf … best wel ingewikkeld dit. De vrouw zei: “Vooruit dan maar.”

Binnen een paar minuten waren we in de vliegende auto en vertrokken we. Ik had natuurlijk ook al een paar foto's van dit voertuig gemaakt. We vlogen terug naar de binnenstad. Gelukkig stond de gouden fiets er nog. We stonden weer op de grond en ik stapte zo snel mogelijk uit. “Bedankt Sophie,” zei ik.
“Wacht eens even, jij komt me eigenlijk best bekend voor.”
Ik deed net alsof ik dat niet hoorde en zette de helm op en fietste weg.
“Hallo,” zei de helm weer, “hopelijk heeft u genoten van 2051 maar nu gaat u weer terug naar 2021.”

Binnen een paar seconden zag ik de felle witte flits weer en toen was ik terug. Ik stond niet meer op de helling maar gewoon op de grond. De fiets was op een of andere manier weg. Alle mensen die er voor mijn vertrek stonden waren ook weg. Er liep een jongetje langs. Ik rende zo snel als ik kon naar hem toe en zei: “Waar is iedereen? Is niemand blij dat het me is gelukt?”

“Wat gelukt?” zei het jongetje.
“Om naar 2051 te gaan.”
“Sorry, ik weet niet waar je het over hebt.” Het jongetje liep een beetje bangig weg.
“Wacht!” riep ik, “Ik heb bewijs.”

Ik voelde in m'n zak op zoek naar m'n telefoon. Maar hij zat er niet meer in. Ik voelde in m'n andere zak, daar zat alleen m'n oude telefoon in. Het kaartje wat ik mezelf had gegeven was ook weg. Ik voelde aan mijn knie. Die bult zat er jammer genoeg nog wel. Misschien is het beter dat niemand het weet. Als ik het maar zelf onthoud komt alles goed.