Eitje van de buren Marian Eisden

Geboren in 1966 op Curaçao, kwam Marian in 1990 naar de Herenstraat in Gouda, midden in de wijk Korte Akkeren. Haar passie voor koken deelt ze graag. Ze doet mee met thuisafgehaald.nl, een systeem waarbij je op kunt geven wat je gaat koken en hoeveel porties je denkt over te houden.
Mensen in de buurt kunnen deze maaltijden afhalen tegen een vergoeding van een paar euro. Het is een geweldig systeem om contacten in je buurt te leggen. Bij een landelijke speelgoedfirma was Marian verantwoordelijk voor de etikettering van producten. Dit verandert als Marian ziek wordt. Borstkanker. Ze benoemt dit als een tegenslag die zo even tussendoor kwam.

Ik merk al snel dat ik hier niet moet zijn om drama te horen. Marian vertelt liever over de dingen die goed gaan en de wensen die ze heeft. De droom die ze najaagt om met jongeren uit de buurt te gaan koken. Jongeren die in aanraking zijn geweest, of dreigen te komen, met justitie. Haar ogen glimmen als ze vertelt over de kansen die het jongeren zou geven als deze gastjes leren dat je in het leven je eigen dromen mag najagen. Geen hoog gelegen latten proberen te bereiken, gewoon stap voor stap. Dan is er veel mogelijk. Op de vraag wat zo’n jongere dan zou moeten bereiken zwijgt ze even, om het vervolgens uit te leggen. Doen wat dicht bij je hart ligt, of nog beter, waar je hart ligt, dat maakt dat mensen worden wie ze zijn. Echt en met beide voeten op de grond.

Het leven bracht haar bij De Walvis, gebouwd rondom 2017/2018. Een centrum dat open staat voor iedereen in Korte Akkeren, de rijkste wijk van Gouda. Mensen lopen naar de buren voor een eitje, zetten een tentje op voor hun huis. Delen met elkaar. Leven samen.
Marian vertelt er vol passie over. Verhalen over open deuren, luisterende oren en liefde die door de maag gaat. Hier stipt ze ook een ander zeer in haar leven aan. De strijd tegen een slopende aandoening die wij obesitas noemen.
Ik zie een kwetsbare vrouw. Ziek zijn is een beetje dood gaan, zegt ze. Maar ook een krachtige, sterke dame die mooie keuzes maakt en daarvoor gaat.

Daarnaast vertelt ze me over de ingewikkelde routes die onze samenleving maakt. Routes die ze toch ging lopen en waardoor ze deuren open kreeg. Dingen voor het wijkcentrum gedaan kreeg. Apparatuur geschonken door verschillende instanties, waar de buurt haar voordeel mee doet.
Haar auto ging in vlammen op, ze vertelt het zonder een spoor van wrok of bitterheid. Ook hoor ik geen gelatenheid in haar stem. Het heeft haar nog meer aangespoord tot zorgen en uitreiken. Iemand leren dat eieren bakken succesvoller is en een meer tevreden gevoel geeft dan een auto in de fik steken.

Ze vertelt me over de maaltijden die ze kookt, soms voor vijftig of zestig mensen. Ik hoor het plezier dat ze heeft om de ander te helpen. Niet alleen met koken, ook het bedienen en hier en daar een schouderklopje of massage. Ze doet het.
Ze klaagt niet, ook niet over de afwas als de gasten zijn verdwenen. Deze dame groeit van geven. Ze vertelt: “Ik heb ook geleerd keuzes te maken. Voor mijzelf te zorgen. En daar hoort soms bij om niet alleen maar te geven. Soms nee te zeggen.”
Oh ja, ze maakt ook sambal. Verkoopt het in kleine potjes. Van elk potje gaat een euro naar de straatkinderen in Colombia. “Krijgen zij ook eens een warme maaltijd”, zegt ze zacht. “Als ik anderen blij zie zijn, dan word ik het ook.”