Eeuwig op vakantie Heidi Jonker

Mijn buurvrouw Henny van Aarle is een openhartige, spontane vrouw (80-) die ik regelmatig trakteer op groente en fruit uit de buurttuin in de Van den Boschstraat in Gouda. Het kost nog wat moeite om Henny, die zich vooral in scootmobiel of rolstoel voortbeweegt, plaats te laten nemen op de bank. De geboren Haagse antwoordt heel open op alle vragen. Ze kwam na een scheiding en wat rondzwervingen in het Groene Hart in 1984 in Gouda wonen. Ze liet haar man met vier kinderen achter in Haastrecht. Ze werkte in de keuken van een bejaardencentrum, eerst de Riethoek en later de Prinsenhof, en leefde zich na haar pensionering creatief uit in wijkcentrum De Buurtstee.

Eenzaam is ze niet, al is er weinig contact met haar kinderen ‘die doen weinig, die hebben het druk, dat begrijp ik wel’. Er hangen de nodige kerstkaarten in haar benedenwoning en ze heeft ook aanloop: buurvrouw Joke Borst, eerst ingeschakeld om de tuin bij te houden, wipt elke dag even binnen. Zelf bekommer ik me over het eetpatroon van Henny, toen ze vooral bleek te leven op een suikerrijk dieet: “Yoghurt met suiker. Vla met slagroom. En in mijn bakkie koffie (dat ze de hele dag door drinkt) gaan zeven klonten. Nee, diabetes heb ik niet, dat wordt steeds gecontroleerd.” Ze had in die tijd amper smaak.

De reden van haar besluit om ‘levenslang op vakantie te gaan’ is gelegen in spierziekte polyneuropathie, waarbij haar zenuwen langzaam afsterven. Ze heeft de ziekte al zo lang, dat het een wonder is dat ze er überhaupt nog is. “Dat komt waarschijnlijk door mijn positiviteit, zegt de neuroloog.” Maar de verlamming die aan het einde wacht, wil ze vóór zijn. “Ik wil geen wrak worden, ik was vroeger een sportvrouw!” Haar slaapkamer puilt uit van de vele stille getuigen van al dat zwemmen, wandelen en wielrennen.

Het gevoel eruit te willen stappen, sluimert al lang. En nee, corona heeft er niks mee te maken, dat ze op 14 maart 2020 besloot: ik ga het doen. Ze aarzelde lang om het haar kinderen te vertellen, bang als ze was voor hun reactie. “Ik heb ze al een keer in de steek gelaten, toen met die scheiding. Maar ik bleek voor niks bang, ze zijn het volledig met me eens ‘we zien hoe je achteruit gaat’ zeggen ze.” En nu is het wachten geblazen. Duurt een euthanasietraject gemiddeld één à anderhalf jaar, Henny rekent op méér en dat komt wel door corona. Het proces ligt stil, na een aantal gesprekken met huisarts en geriater. En tot die tijd gaat Henny door met leven, opgewekt als altijd.