Een orthodox christelijke jeugd in Gouda Anne Büdgen

Ik groeide op in de Heesterbuurt in Bloemendaal, maar ik vond de binnenstad van Gouda als kind al geweldig. Toen ik een jaar of 10 was fietste ik op Monumentendag langs hofjes en oude gebouwen. Ik vond de straatjes rond de Sint-Jan fascinerend en ging graag naar het Catharina Gasthuis. Ik zat op de reformatorische school De Driestar en in 1995 ging ik naar het Crabeth College. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met mensen die geen christelijke achtergrond hadden. Er ging een wereld voor me open. Koffietjes drinken met een groepje bij de oude Zalm; voor mij voelde het alsof ik in Parijs was. De artistieke eigenaresse komt ook voor in mijn boek. Zij had een eigen zaak en dat straalde ze ook uit, heel anders dan de moeders uit de kerk die ik kende. We kochten alto kleding bij Bisar en Bibliss, dat betaalde ik van mijn krantenwijk.

Elke zondag gingen we twee keer naar de Sint-Jan. Tijdens de collecte klonk Bach op het orgel. De organist Christiaan Ingelse speelde het zo mooi. Eigenlijk zou elk opgroeiend kind dit moeten horen, het heeft bijgedragen aan mijn culturele ontwikkeling. De rituelen tijdens de kerkdienst zijn eigenlijk een soort theater. Het zou heel goed kunnen dat het kerkbezoek mij heeft geïnspireerd om te gaan schrijven en op te treden. Een paar jaar geleden gaf ik een lezing op de Driestar over literatuur. Het was gek om weer terug te zijn op mijn oude school. Dagboeken vol heb ik erover geschreven en me verzet tegen de strenge regels thuis en op school. Nu las ik er voor uit mijn boek met dagboekfragmenten. Heel bijzonder en ook troostend.

Ik kom nog steeds graag in Gouda, en wandel door de smalle straatjes met scheefgezakte huisjes. Den Haag is groter en statiger, maar ik voel me er thuis.