Een kijkje in de toekomst Mayra, Nini, Nasser en Vera

Ik zweef rustig door en zie mijn oudere ik komen aanzweven. Ze zit ook op een luchtfiets. Ik kijk naar haar en zij zweeft langs mij, maar lijkt me niet te zien. Ik besluit haar te volgen. Vervolgens stapt ze af bij een bakkerij. Ze loopt naar binnen en ik onthoud waar de bakkerij is. Ik ga eerst even door de stad rondopen. De stad is veranderd. Alle huizen zweven nu in de lucht. Hierdoor is er op de grond veel ruimte voor mooie tuinen en groen.

Opeens zie ik allemaal mensen keihard langs komen. Ze hebben allemaal een jetpack op hun rug. En dan denk ik: ik wil ook een jetpack. Het lijkt me geweldig om zo snel door de lucht te kunnen reizen. Ik loop weer verder naar de school. Ik ben benieuwd hoe die er nu uitziet. En dan zie ik de school. En dan denk ik in mezelf: het is wel veranderd. Hij zweeft nu, hij is vernieuwd. De kinderen op het schoolplein spelen een potje luchtvoetbal.

Ik ga weer terug naar de bakkerij. Op het raam staat: Mayra’s Bakkerij, voor de luchtigste cakejes. Ik besluit een kijkje binnen te nemen. Mijn oudere ik is druk bezig met cakejes bakken. Ze zien er heerlijk luchtig uit. Eentje is zelfs tegen het plafond gezweefd. Hij was te luchtig. Ik besluit om hoi te zeggen tegen mezelf. Ze kijkt me aan en begint te lachen. Ze zegt: "Je lijkt op mijn vroegere zelf, maar dan ook heel erg." Ik zeg dat ik uit het verleden kom. "Jij bent mij en ik ben jou. Samen komen we er wel."

We besluiten om samen een leuke dag te hebben en bij te kletsen over wat er allemaal is gebeurd. Ik hoor dat ik een mooie reis heb gemaakt naar een tropisch eiland om te snorkelen met vissen. Dat was echt een van mijn grote dromen. Ik vraag of ik mijn grote liefde al heb ontmoet. En zij zegt: "Dat is een verrassing. Dat zal je nog wel uitvinden." We sluiten de dag af in een pretpark. We gaan in allemaal achtbanen. Ik vond het super cool. De achtbanen zijn ook veranderd in zwevende banen. Daardoor zijn ze nog spannender. Ik heb een heerlijke dag. We besluiten nog een klein ijsje te halen en dan zweven we samen nog even lekker door de lucht.

Mayra

Ik loop door de straten en ik zie alleen maar mensen en robots. Ik liep naar een vrouw van een jaar of 40 met zwart haar. Ik tikte tegen haar rug aan en vroeg: “Mevrouw, ik weet niet waarom …” De vrouw draaide zich om en onderbrak me, ze zei: “Ik weet wie je bent, ik ben jou, maar dan in de toekomst. Je hebt hier één uur en dan ga je automatisch naar jouw tijd, maar eerst wat drinken?”

“Oké.” En ik liep met haar naar een café.
“Waarom gebeurt dit eigenlijk?” vroeg ik. De toekomstige Ik leek wel te schrikken.
“Weet ik ook eigenlijk niet, maar ik denk dat het door een of ander experiment komt. “Zullen we naar mijn school toe gaan?”
“Het is wel een tijdje lopen of fietsen.”
“Geen zorgen, we gaan teleporterend.”
“Is goed, laten we gaan.”

En we teleporterden naar mijn school. De school zag er anders uit, maar dat kon me niet schelen. We gingen nog ergens anders naartoe, maar toen we bij het stadhuis waren hoorde ik een gepiep. De toekomstige Ik zei: “Het is tijd.” En het werd zwart voor m'n ogen en ik hoorde: “Wakker worden, je bent te laat voor school!” Ik deed me ogen open en ik dacht, was dat állemaal een droom geweest?

Nini

Ik fiets door naar mijn huis maar de huizen staan in de lucht en het is veel groter, het lijkt wel een villa. Ik bel aan en zie mijn broertje daar staan maar dan veel groter en behaarder. Ik vraag of ik met uw zoon mag spelen, want ik moet binnen komen en hij riep: “Bas, is voor jou!”

En daar komt iemand aan. Hij zei: “Hé Bram, kom binnen.” En ik kwam binnen.
“Dat is mijn oom Nasser …” en daar zag ik mezelf. Wow, ik ben heel erg veranderd! En toen was ik weer terug in 2021. Was het een missie of niet?

Nasser

Ik begin te fietsen op mijn gouden fiets. Zo hard als ik nu rijd heb ik nog nooit gereden. Sneller, sneller en nog sneller. En dan val ik naar beneden. “Aaaaaaaaahhhhhhhh!” schreeuw ik. Ik val en val en val. BOEM. Daar lig ik dan op de grond van … van wat eigenlijk? Ik kijk om mij heen en zie niks, zo donker is het. Opeens gaat er een licht aan. Nog eens kijk ik om mij heen en zie dit keer wel dat ik ergens ben dat op een riool lijkt. Ik begin te lopen. Even later kom ik bij een splitsing, waar moet ik heen? Op de grond ligt een houten plank met daarop geschreven: GEVAAR GOED

Ik loop de kant van 'goed' op. In de verte hoor ik geluiden, het klinkt als gelach. Ik begin te rennen. En als ik door een soort poort gerend ben zie ik om mij heen een soort opgestapelde bolletjes met daarin ramen en deuren. Door de straat loop ik naar een meneer toe. “Hallo, kunt u mij vertellen waar ik ben?” vraag ik. Hij kijkt mij raar aan en zegt: “In Goudo natuurlijk,” en hij loopt verder.

Dit keer loop ik naar een meisje die aan het touwtjespringen is en vraag weer: “Kan jij mij vertellen waar ik ben?“ “Tuurlijk, je bent in Goudo. Ben je niet van hier?” vraagt ze. “Nee,” antwoord ik, “ik kom uit Gouda.” “Grapjas, Gouda is in 2031 al overwoekerd, daarom zijn mijn ouders in Goudo gaan wonen.” Langzaam begin ik het te begrijpen: in 2031 is de stad overwoekerd door planten en zijn de dieren gemuteerd, dus zijn de mensen onder de grond in Goudo gaan wonen.

Ik loop terug door het riool naar mijn fiets. Nu staat er weer wat anders op het schermpje: 2021. Yes, denk ik. Ik spring op de fiets en zet de helm weer op. Nu begin ik heel hard te fietsen. Het voelt alsof ik in elkaar gedeukt word: ZWOESJ ... BAM! Weer lig ik op de grond. Boven mij is een putdeksel. Ik klim op het trapje, duw de deksel om hoog en steek mijn hoofd naar buiten. Voor mij zie ik weer gewoon 2021.

Vera