Dilemma’s op de Spoedeisende Hulp in coronatijd Noortje Briët-Schipper

Op de SEH van het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) maakt mijn hart een vreugdesprong als we iemands leven kunnen redden of draaglijker kunnen maken. Daarvoor ben ik tenslotte arts geworden! Maar dan. Het is eind december van het heftige jaar 2020. De coronabesmettingscijfers zijn te hoog en de capaciteit binnen ziekenhuizen laag. Het betekent voor ons in het GHZ behoorlijk veel leed, vermoeidheid. Onder patiënten en ziekenhuispersoneel, want ieder getal staat voor een mens.

Als de SEH volstroomt met ernstig zieke mensen zie ik angst in de ogen van mijn patiënten. Ik zie teamwork en enorme inzet van ons zorgpersoneel. Maar ook gezichten van collega’s die getekend zijn door vermoeidheid. Bij velen is de rek er na al die maanden uit. En zij krijgen dan te horen dat ze deze vakantieperiode extra diensten moeten draaien. Een besluit dat je als leidinggevende niet lichtvaardig neemt, maar waartoe deze bizarre situatie ons dwingt.

Samen met mijn collega’s en bestuurders van het GHZ heb ik, als internist en medisch leider SEH, de afgelopen periode moeilijke beslissingen moeten nemen. Die ook mij als arts én mens raken. Zo is de bezoekregeling in ons ziekenhuis drastisch aangepast. Iedere patiënt mag per dag van één persoon bezoek krijgen. Dat leidt soms tot onmenselijke situaties. Want voor sommige patiënten is dit misschien de laatste kerst. Een kerst waarbij niet iedereen die liefhebbende vader, moeder, opa, oma, vriend of vriendin kan bezoeken.

De coronapandemie leidt tot nieuwe ethische dilemma’s. Wat als er straks niet genoeg ic-bedden zijn? Wat als je moet kiezen wie je wel behandelt en wie niet? Hiervoor is er een landelijk draaiboek opgesteld waarin is beschreven hoe artsen in fase zwart moeten beslissen. Onze meest ervaren artsen zijn getraind om deze criteria toe te kunnen passen. Nog nooit heb ik zo veel werk gestoken in iets waarvan ik hoop dat we het nooit hoeven gebruiken. Het voelt bizar.