#612

De Waaiersluis Wout van der Vliet

De Waaiersluis Wout van der Vliet

Dit verhaal is geplaatst in de categorie bedrijvigheid.

Alle categorieën

Ze zochten een nieuwe sluiswachter in Gouda en mijn vrouw en ik dachten erover ons schip te verkopen.

We konden een goede prijs krijgen en ik had de leeftijd om nog een baan te krijgen bij Rijkswaterstaat. Ik had jaren gevaren tussen Duitsland, België Frankrijk en Nederland. Mijn kinderen zaten op het schippersinternaat. Aan de wal gaan was voor onze meiden ook wel fijn.

Ideale kandidaat

Toen ik ging solliciteren bij de Waaiersluis werd ik gelijk aangenomen. Als schipper weet je alles van het water en de wind. Je hebt getij, het water gaat op en neer. Je moet er verstand van hebben anders is het gevaarlijk werk. Zeker op deze Waaiersluis!

In die tijd had je namelijk nog vrachtschepen die langer waren dan de sluis. Ze konden niet schutten en moesten wachten op ‘gelijkwater’. Als de waterstand aan beide kanten van de sluis even hoog is, kun je alle deuren open zetten en kunnen die grote schepen erdoor varen. Maar pas op! Er kon door snel opkomende vloed soms krachtige stroom in de sluis ontstaan. En dan kun je niks met de gewone sluisdeuren. Ze kunnen er zelfs uit klappen en dan loop je risico op overstroming. Met de waaierdeuren kon je dat voorkomen en de sluis weer veilig sluiten. In die tijd voeren er nog veel vrachtschepen. De firma Six had twee schepen die af en aan voeren met zand of grind. Veevoer kwam uit Rotterdam en ging naar de ‘De Samenwerking’ bij Haastrecht.

Handwerk

De waaierdeuren

Toen ik meer dan 40 jaar geleden begon, deed je alles nog met de hand. Ook ‘s nachts moest je eruit, want dat ‘gelijkwater’ was ook vaak ‘s nachts. We woonden op de sluis. Samen met de buurman, die ook sluismeester was, hadden we om en om dienst. Op het raam van de wacht hing een briefje wie ze wakker moesten maken. De schippers hadden er vaak al heel wat uren op zitten als ze bij ons bij de sluis aan kwamen. En als ze dan even moesten wachten, vielen ze soms in slaap. Dan moest ik ze wakker porren. Dat mocht ik eigenlijk niet doen van mijn baas, maar ja ik ben zelf schipper geweest dus ik weet hoe dat werkt. Alle schippers kenden me, als ik ze tegen kom zeggen ze: "Jij maakte ons altijd wakker, bedankt!".

Rust aan de wal

Toen ik 60 was, kon ik stoppen. Gelukkig kon ik hier wel blijven wonen. Ik zie vanuit het raam alle schepen komen en gaan. Nu zijn het vooral plezierjachten. De sluis is nu elektrisch, niet te vergelijken met vroeger. Maar een mooi gezicht blijft het wel. Ondertussen ben ik 86 dus ik tel mijn zegeningen. Het is rustig hier aan wal, maar het is goed.

De waaiersluit is open