De vergeten Goudse vrouwen Carolyt Koops

In het boekje 'Gouda 750 jaar stadsrechten' van DeGoudseSchool staat op bladzijde 100 dat ik o.a. vind dat er een Gouds Vrouwenboek moet komen. Dat is er nog niet, maar de basis ervoor is wel gelegd o.a. met hulp van het Gouds Vrouwennetwerk. En in de collectie Goudse Verhalen is inmiddels een aantal van deze vrouwen opgenomen. Bekend/onbekend, rijk/arm, van goede naam of juist niet, maakt niet uit. Of ze moeder, dochter, gehuwd of niet, kinderloos of een hok vol koters hebben doet ook allemaal niet ter zake. Ze hebben gedurende 750 jaar Gouda net zoveel deel uitgemaakt van de samenleving als de mannen en verdienen een eigen stem en we willen graag een beeld van deze 'voorvrouwen'. Een verhaal dat nog wordt vervolgd.

Mijn eigen Goudse verhaal begint als ik half april 1989 uit Zoetermeer verhuis met man Peter en onze dochtertjes Saskia van bijna 2 jaar en Suzanne van 8 maanden. Onze 15e verdieping huurflat verruild voor een koopwoning met tuin aan een vijver in gloednieuw Goverwelle aan het Walmolenerf. Binnen een kwartier fietsen middenin het Groene Hart, een kwartier de andere kant op langs de Hollandse IJssel en je belandt in het mooie middeleeuwse centrum. Gouda voelt een beetje als Deventer waar we aan het begin van ons huwelijk onderhuurden.

De eerste jaren vul ik mijn tijd met het ontdekken van de stad, het leggen van contacten en zet me in voor de openbare basisschool, later Daltonschool 'De Boei'. Vrijwilligerswerk dus. In 1990 wordt zoon Maarten geboren en vanaf dat moment besluit ik verder onder mijn meisjesnaam door het leven te gaan. Inmiddels weet ik hoe handig dat is als je later archiefonderzoek doet.

Als ik zwanger ben van Maarten maak ik kennis met Margré Brak, de verloskundige die een eigen Gouds verhaal verdient.

In 1998 start ik opnieuw met betaald werk. Het studiehuis van De Goudse Scholengemeenschap wordt de plek van waaruit mijn kennis en kijk op de Goudse samenleving van lang geleden tot op dat moment flink veranderen. Al vrij snel verander ik in 'Pien' van het studiecentrum dat ingericht wordt i.h.k.v. de Tweede Fase. In 2002 maak ik de overstap naar de openbare bibliotheek en ben in 2006 voorzitter van de MR als de bibliotheek verzelfstandigt. En krijg ik niet alleen meer met pubers te maken, maar met de Gouwenaar van alle leeftijden en zijn/haar leesbehoeften in een snel veranderende tijd.

In 2012 neem ik ontslag om mijn droom voor een eigen verhalenbedrijf te realiseren: de Tjalk van Carolyt.

Intussen is Gouda qua uiterlijk inmiddels behoorlijk veranderd. Net als ik. Van een jonge moeder tot een hedendaagse oma. En voel ik me een kroniekschrijver die zich inzet voor de Goudse vrouwengeschiedenis. Om Gouda door te geven en ter lering ende vermaeck van mijn kinderen, kleinkinderen en al wie deze geschiedenis verder aangaat.